зні́клы, ‑ая, ‑ае.
Які знік, перастаў існаваць, стаў нябачным. Уздыхнуў фурман стары. Можа ўспомніў век пражыты, .. Жыцця зніклыя агні. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гале́нь, ‑льня, м.
Абл. Стары венік без лісця; дзяркач. Маці, відаць, цэлы гай.. гальнёў сшаравала, Пакуль падлога Зрабілася гладкая. Барадулін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гугня́віць, ‑няўлю, ‑нявіш, ‑нявіць; незак.
Гаварыць або спяваць у нос. Стары Макар гартае псалтыр і нешта гугнявіць пад нос. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́клясці, ‑кляну, ‑клянеш, ‑кляне; зак.
Разм. Праклясці. Стары Прусак, якога выкляў бог І выракліся людзі,.. Убачыў неяк недарэчны сон. Валасевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
антыква́рны, ‑ая, ‑ае.
1. Вельмі стары і каштоўны. Антыкварная кніга.
2. Які мае адносіны да старых каштоўных прадметаў. Антыкварны магазін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стара...
Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае слову «стары» (у 1, 4, 5 і 6 знач.), напрыклад: старабеларускі, старарускі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шыко́ўнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць шыкоўнага. Але калі заходзіла сонца, уся шыкоўнасць гублялася: Чымган рабіўся пануры, як стары сівы дзед. Лужанін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пясля́к (песля́къ) ’стары грыб; старэча’ (Нас.), песля́к ’стары грыб’ (Дабр.), песлячо́к ’дзядок (пра хлопца); слабы, нядужы’ (Нас.). Паводле Мяркулавай (Очерки, 188), утворана ад пес (гл.) па ўзору іншай назвы грыбоў — казля́к (ад казёл) са значэннем ’дрэнны, неядомы грыб’, параўн. рус. пе́сьи гу́бы, сюды ж, магчыма, і славен. pěšak ’стары грыб’. Для значэнняў ’слабы, нядужы’ можна дапусціць утварэнне ад пе́стлівы ’спешчаны, распешчаны’ (Ласт.): пяс(т)ляк, параўн. і польск. pieskliwy, pieśćliwy ’тс’. Нельга выключыць таксама сувязь з серб.-харв. песичаво ’слабое, якое не расце (пра дзіця)’, балг. пе́сец, песи́ца ’хвароба дзяцей, пры якой яны слабеюць і пакрываюцца шэрым пушком’, якія народная этымалогія звязвае з пес (БЕР, 5, 186–187).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
старэ́йшы
1. (выш. ст ад стары) älter;
2. (у групе, класе і г. д) älter;
студэ́нты старэ́йшых ку́рсаў Studénten der höheren Seméster
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Ла́йбус ’гультай, лежабок’ (Яўс.). Відавочна, звязана з лайба 2. Суф. ‑ус надае адмоўную характарыстыку. Параўн. вісус, біндус, польск. garbus ’гарбун’, wiarus ’стары салдат’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)