гарадзі́ць, -раджу́, -ро́дзіш, -ро́дзіць; -ро́джаны; незак., што.

1. Ставіць плот, паркан і пад.; абгароджваць што-н.

Г. плот.

Г. двор.

2. перан. Гаварыць абы-што, выдумляць.

Стары гаворыць — гародзіць, ды на праўду выходзіць (прыказка).

◊

Агарод (гарод) гарадзіць (разм.) — пачынаць якую-н. клапатлівую і безнадзейную справу.

|| наз. гарадзьба́, -ы́, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ста́рац, -рца, мн. -рцы, -рцаў, м.

1. Тое, што і жабрак; падарожны (божы) чалавек, вястун. (уст.)

С.-лірнік.

2. Манах, вопытны падзвіжнік, які валодае духоўнай мудрасцю і жыватворнай сілай дапамагаць малітвай і парадай.

Опцінскія старцы.

Празарлівы с.

3. Паважаны стары чалавек.

Мудры с.

|| ж. старчы́ха, -і, ДМ -чы́се, мн. -і, -чы́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Кэ́шка ’вельмі стары падасінавік’ (Жыв. сл.). Да кеча (гл.)? Кэшка < і*кечка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

recondition

[,ri:kənˈdɪʃən]

v.t.

нала́джваць, рамантава́ць

to recondition an old house — адрамантава́ць стары́ дом

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

нетрыва́ласць, ‑і, ж.

Уласцівасць нетрывалага. Рэвалюцыя зламала стары лад жыцця, паказала яго нетрываласць. Адамовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перано́шаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад перанасіць.

•••

Ношаны і пераношаны — вельмі стары, зношаны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зламо́ўны, ‑ая, ‑ае.

Уст. Схільны злосна, з’едліва гаварыць пра каго‑, што‑н. Зламоўны стары.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дапра́ўды, прысл.

Разм. Сапраўды. — Што-ж... узрост... Дапраўды пара ў абоз, — думаў стары. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Бадзя́чы ’распусны’ (Сцяшк. МГ). Бясспрэчна, да бадзя́цца ’бадзяцца, цягацца, валачыцца’ (гл.). Стары дзеепрыметнік.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

арха́іка

(гр. archaikos = стары, устарэлы)

1) старажытнасць, старадаўнасць;

2) ранні перыяд развіцця архітэктуры і выяўленчага мастацтва Стараж. Грэцыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)