прыблу́дны (о животном, случайно забредшем куда-л.) приблу́дный;
~ная аве́чка — приблу́дная овца́;
п. саба́ка — приблу́дная соба́ка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
курта́ты разг., прям., перен. ку́цый, кургу́зый;
к. саба́ка — кургу́зая (ку́цая) соба́ка;
к. пінжачо́к — ку́цый (кургу́зый) пиджачи́шко
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
крывала́пы, ‑ая, ‑ае.
З крывымі лапамі, нагамі. Крывалапы сабака. □ Сухарэўскі падышоў да яго, шырока расставіўшы крывалапыя ногі, спыніўся. Асіпенка. // З крывымі лапамі, галінамі. Крывалапыя сукі Цягнуцца да вокан. Гілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ку́цы, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і куртаты. Нос [у зімародка] доўгі, прамы і востры, а хвост кароткі, як кажуць, куцы. В. Вольскі. Быў сабака, як на смех, Куцы і аблезлы. Гілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Wíndhund
m -(e)s, -e
1) хорт (сабака)
2) перан. ветраго́н
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
hunter
[ˈhʌntər]
n.
1) паляўні́чы
2) шука́льнік -а m.
3) паляўні́чы саба́ка ці конь
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Медзюля́н ’тоўсты, непаваротлівы’, мідзюля́н ’тс’, медзюля́нскі сабака (Нас., Бяльк.), медзяля́н ’свавольнік’ (дзятл., Сцяшк. Сл.). З польск. medelan, (pies) medelański ’паляўнічы сабака, з якім хадзілі на мядзведзя’, якое ад назвы г. Мілана — Mediolana < гальск. Mediolanum ’пасярод поля’ (Насовіч, 283; Брукнер, 327), — з гэтага раёна Паўночнай Італіі паходзілі вялікія паляўнічыя сабакі. Неверагодна Карскі (Труды, 390), які тлумачыў лексему уплывам літ. слоў з коранем med‑ ’лес’: medė́jas ’паляўнічы’, medìnis ’дзічына’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дварня́к, ‑а, м.
Разм. Непародзісты дваровы сабака. Здаравенны дварняк, бразгаючы ланцугамі, падняўся на дыбы, злосна забрахаў. Хомчанка. Асабліва не даваў спакою ласям Макейчыкаў Дунай — нейкая помесь дварняка з ганчаком. Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
медалі́ст, ‑а, М ‑лісце, м.
1. Той, хто атрымаў медаль за выдатныя поспехі ў вучобе.
2. Конь, сабака і пад., якія атрымалі на выстаўцы медаль за пародзістасць або іншыя якасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пага́ўкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм.
1. Гаўкаць некаторы час. Сабака пагаўкаў і перастаў.
2. перан. Груб. Пагаварыць некаторы час. [Сомік:] — Вось пагаўкай яшчэ, дык заробіш ты ў мяне сёння. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)