ключ¹, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
1. Металічная прылада для адмыкання і замыкання замка.
К. ад клеці.
2. Прылада для завінчвання і адвінчвання гаек, адкаркоўвання чаго-н., для заводкі чаго-н. і пад.
Гаечны к.
К. для механічнай цацкі.
3. перан. Тое, што служыць для разгадкі, разумення каго-, чаго-н., для авалодання чым-н.
К. шыфру.
|| памянш. клю́чык, -а, мн. -і, -аў, м. (да 1 і 2 знач.).
|| прым. ключавы́, -а́я, -о́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
ро́зга, -і, мн. -і, -заг і -згаў, ж.
1. Тонкая гнуткая галінка, дубец як прылада для пакарання.
2. мн. Удары, пакаранне такімі дубцамі.
Усыпаць розаг.
|| прым. ро́згавы, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
строп², -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).
Прылада з каната або троса для захопу і падвешвання грузу да крука, скабы або чалавека, грузу да купала парашута, гандолы да дырыжабля, аэрастата.
Аўтаматычны с.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
celownica
ж.
1. візірная прылада;
2. дыёптр
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
запа́шнік, ‑а, м.
Спец. Сельскагаспадарчая прылада для ўзорвання глебы на невялікую глыбіню або для засыпання дасеянага зерня.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кетме́нь, ‑я, м.
У Сярэдняй Азіі — сельскагаспадарчая прылада тыпу матыкі, якой акучваюць пасевы, капаюць і чысцяць арыкі.
[Цюрк.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
палацёр, ‑а, м.
1. Чалавек, які націрае падлогу (звычайна паркет).
2. Прылада для націрання падлогі. Электрычны палацёр.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
радыяме́тр, ‑а, м.
Прылада для вымярэння радыеактыўнасці ўзораў прэпаратаў, горных народ, а таксама для вызначэння наяўнасці выпрамянення.
[Ад радыё... і грэч. metreō — мера.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
насо́с², -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Тое, што і помпа.
2. Прылада, пры дапамозе якой напампоўваюць паветра ў шыны веласіпеда, аўтамабіля і пад.
|| прым. насо́сны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Насосная станцыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
плуг, -а, М плу́зе, мн. плугі́, -о́ў, м.
Сельскагаспадарчая прылада з шырокім металічным лемяшом і адвалам для ворыва.
Запрэгчы каня ў п.
|| памянш. плужо́к, -жка́, мн. -жкі́, -жко́ў, м.
|| прым. плугавы́, -а́я, -о́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)