аднамы́сны, -ая, -ае.
Які прытрымліваецца адных думак, поглядаў з кім-н.
Аднамысныя людзі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фліртава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; незак., з кім і без дап.
Займацца фліртам.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
хаўрусава́ць, -су́ю, -су́еш, -су́е; -су́й; незак. (разм.).
Быць у хаўрусе з кім-н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
поклони́ться сов. паклані́цца; (приветствовать) прывіта́цца, павіта́цца, паздаро́ўкацца (з кім);
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
упо́равень, прысл. і прыназ. з Т (разм.).
1. прыназ., з чым. На адной лініі, вышыні, глыбіні і пад.; на адным узроўні.
Вада ў. з краямі бочкі.
Самалёт ляціць у. з воблакамі.
2. прысл., з кім. Аднолькава, на роўных правах.
Адчуваць сябе ў. з іншымі.
3. прыназ., з кім-чым. Поруч, побач.
Сядзець у. з кім-н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Растанчы́ца ’якая расстаецца з кім-небудзь’ (Кос.). Субстантыў ад раста́нне < расста́нне, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
разла́саваць, -сую, -суеш, -суе; -суй; -саваны; зак., каго (што) (разм.).
1. Узбудзіць у кім-н. жаданне паласавацца.
Р. дзіця малінамі.
2. перан. Распаліць, узмацніць у кім-н. ахвоту да чаго-н.
Лёгкая нажыва разласавала яго.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ко́нтра
(лац. contra = супраць)
нацягнутыя адносіны паміж кім-н.; узаемная незадаволенасць, раздражнёнасць.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Пагадзі́цца ’выказаць сваю думку з кім-, чым-н.; згадзіцца; прыйсці да згоды, сысціся на чым-н.; памірыцца з кім-н.’ (ТСБМ, Касп.). Прэфіксальнае ўтварэнне ад гадзіцца < год (гл. таксама годны). Сюды ж вытворныя пага́дліва ’памяркоўна, паблажліва’ (Др.-Падб., Гарэц.), пага́дны ’паблажлівы, спачувальны’ (Федар. VII, 246).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Разбра́тацца ’разарваць сваяцкую або сяброўскую сувязь’ (Нас.), ’разлічыцца, расправіцца’ (Жд. 2), рус. смал. разбрата́ться ’парваць з кім-небудзь сяброўскія адносіны’. Запазычана з польск. rozbratać się ’расстацца, разлучыцца з кім- або чым-небудзь’. Сюды ж разбра́т ’разрыў’: поўны разбрат са старым (Ластоўскі, Выбр., тв., 332).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)