мясцо́вы, -ая, -ае.

1. Звязаны з пэўнай мясцовасцю, уласцівы гэтай мясцовасці.

Мясцовыя гаворкі.

М. час.

2. Які дзейнічае толькі ў межах пэўнай тэрыторыі; не агульнадзяржаўны.

Мясцовыя Саветы дэпутатаў.

3. Які жыве ў пэўнай мясцовасці; не прыезджы, тутэйшы.

Мясцовыя жыхары.

4. Які робіцца ў пэўнай мясцовасці; не прывазны.

Мясцовыя тавары.

5. Які пашырае сваё дзеянне толькі на частку чаго-н. цэлага; не агульны.

Мясцовае запаленне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

артры́т

(фр. arthrite, ад гр. аrthron = сустаў)

запаленне суставаў інфекцыйнага паходжання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бронхаадэні́т

(ад бронхі + адэніт)

запаленне лімфатычных вузлоў, што прылягаюць да бронхаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бубо́н

(гр. bubon = пахвіна)

запаленне лімфатычных вузлоў, пераважна пахвінных і шыйных.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

васкулі́т

(ад лац. vasculum = сасуд)

мед. запаленне сценак дробных крывяносных сасудаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дакрыяадэні́т

(ад гр. dakryon = сляза + aden = залоза)

запаленне слёзнай залозы вока.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дакрыяцысты́т

(ад гр. dakryon = сляза + kystis = пухір)

запаленне слёзнага мяшка вока.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

гастры́т

(н.-лац. gastritis, ад гр. gaster, -tros = страўнік)

запаленне слізістай абалонкі страўніка (напр. востры г., хранічны г.).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

прыда́цца I сов.

1. пригоди́ться; подойти́;

2. случи́ться, вы́даться

прыда́цца II сов. приба́виться;

да гры́пу ~дало́ся запале́нне лёгкіх — к гри́ппу приба́вилось воспале́ние лёгких;

~дало́ся но́вых сіл — приба́вилось но́вых сил

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

загну́цца, ‑гнуся, ‑гнешся, ‑гнецца; ‑гнёмся, ‑гняцеся; зак.

1. Згінаючыся, завярнуцца, падвярнуцца; скрывіцца. Цвік загнуўся. Палі ў капелюшы загнуліся. // Утварыць загіб, паварот. Правы фланг першага ўзвода неўзабаве загнуўся і пачаў адставаць. Быкаў.

2. Разм. груб. Памерці. — Падхапіў двухбаковае запаленне лёгкіх, вось і ўсё. Ледзь не загнуўся. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)