1. Які мае адносіны да гарчыцы (у 1 знач.). Гарчычны пах. Гарчычны кампрэс.// Прыгатаваны з зярнят гарчыцы. Гарчычны алей.
2. Колеру гарчыцы; цёмна-жоўты.
•••
Гарчычны газ — тое, што і іпрыт.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Разве́й ’жоўты пясок’ (Сцяшк.), ’пясчаная неўрадлівая глеба’ (шчуч., Нар. лекс.). Утворана ад разве́яць (гл.) бязафіксным спосабам, як гле́й (гл).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Жоўць1 ’жоўта-зялёная горкая вадкасць, якую выдзяляе печань’, перан. ’злосць’. Рус.желчь, укр.жовч, палес.жовть, польск.żółć, н.-луж.žołś, žołe, в.-луж.žółć, чэш.žluč, славац.žlč ’тс’, балг.жлъч ’злосць’ уст. ’атрута’, жлъчка ’жоўць’, ’жоўцевы пузыр’, макед.жолч ’жоўць, жоўцевы пузыр’, серб.-харв.жу̑ч ’тс’, славен.žôlć ’жоўць’. Ст.-слав.злъчь, пазней таксама жлъчь, ц.-слав.жлъть ’тс’, ст.-рус.жьлчь ’тс’. Бел. поўнасцю адлюстроўвае (як і ўкр. палес., польск., н.-луж.) уплыў слова жоўты на форму слова (пачатковае ж‑ і канчатковае ‑ць замест з‑ і ‑чь). Першаснае значэнне да кантамінацыі з жоўты было, відаць, ’горыч’, што паслужыла асновай для старажытнага пераносу значэння ’злосць, раздражненне’. Захоўваючы гэта пераноснае значэнне слав. мовы, аднак кантамінавалі слова з жоўты, што прывяло і да семантычнага зруху (адлюстраванага ў першым слове слоўнікавага тлумачэння). Гл. жоўкнуць.
Жоўць2 ’жоўтая фарба, жоўты колер’. Рус.желть, польск. рэдк. żółć, в.-луж.žołć, чэш.žluť, славац.žlťСт.-рус.жлъть ’тс’. Утворана, як адцягнены назоўнік са значэннем апрадмечанай адзнакі на ‑ь (< *‑ĭ) ад прыметніка жоўты, відаць, яшчэ ў прасл. мове, як напрыклад, чэрнь (< *čьrnь): *žьltь.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ВО́ХРА
(ад грэч. ōchros бледна-жоўты),
прыродны мінер. пігмент. Складаецца з тонказярністых і пылападобных аксідаў і гідраксідаў жалеза Fe2O3·nH2O (12—75%) і марганцу MnO2 з глінай (тлустыя вохры) або з прымесямі вуглякіслага кальцыю ці магнію (бедныя вохры). Колер буры, жоўты, чырвоны, радзей зеленаваты. Пашыраны ў выглядзе зямлістых ці парашкападобных агрэгатаў у саставе балотных руд і ў зонах выветрывання рудных радовішчаў. Вохра з прымесямі аксіду свінцу, вісмуту, сурмы, вальфраму, урану ўваходзіць у састаў руд гэтых металаў. Ідзе на выраб добра ўкрывістых і святлоўстойлівых фарбаў, шпаклёвак і грунтовак. У Беларусі паклады вохры і вохрыстых глін выяўлены ў Лоеўскім р-не.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
yellow
[ˈjeloʊ]1.
n.
1) жо́ўты ко́лер, жаўцізна́f.
2) жаўто́к я́йка
2.
adj.
1) жо́ўты
2) informal баязьлі́вы
3) сэнсацы́йны; бульва́рны
yellow journalism — сэнсацы́йны журналі́зм
3.
v.i.
жо́ўкнуць; жаўце́ць
Paper yellows with age — Папе́ра з ча́сам жо́ўкне
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
адне́куль, прысл.
З нейкага, не вельмі вядомага месца; з невядомай дакладна крыніцы. Аднекуль, як па сігналу, пачынае збірацца сям’я.Скрыган.Ужо аднекуль з лесу ці з саду на ржышча пад свежы сноп заляцеў жоўты лісток.Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
выга́рына, ‑ы, ж.
Тое, што і выгар. Сцюдзёная вада, — гэта недзе на Паліку ці ў Асіпаўскай пушчы.. растае лёд: чорны ад попелу з выгарын, жоўты ад размяклага імху, буры ад кары, што адапрэла ад пнёў.Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цюцюпа́н, ‑у, м.
Лугавая ці палявая расліна сямейства складанакветных з кветкамі, падобнымі на рамонак. Цэлыя лапіны на лузе адваявалі сабе братаўка, ці званец, падобны на рамонкі цюцюпан, чорнагалоў.Асіпенка.На сценцы бялелі цюцюпаны, .. жоўты малачайнік.Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
карамбалі́на
(ад фр. carambole = карамболь)
1) більярдная гульня ў пяць шароў;
2) жоўты шар у більярднай гульні.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
ксантафо́ры
(ад гр. ksanthos = жоўты + -фор)
ярка афарбаваныя жоўтыя пігментныя клеткі скуры ніжэйшых пазваночных і некаторых беспазваночных.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)