Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
малако́, ‑а, н.
1. Белая пажыўная вадкасць, якая выдзяляецца груднымі залозамі жанчын і самак млекакормячых для выкармлівання дзяцей. Мацярынскае малако.// Такая ж вадкасць, якую атрымліваюць ад кароў, коз і інш. жывёл і якая з’яўляецца прадуктам харчавання. Кіслае малако. Забяліць малаком. □ А праз колькі хвілін стол уставіўся розным наедкам: была і страва, і сыр, і масла, і малако.Мурашка.
2.Уст. Семявая вадкасць рыб, а таксама семявыя залозы рыб.
3. Белаваты сок некаторых раслін, вадкасць, якая здабываецца з некаторых пладоў. Канаплянае малако. Міндальнае малако.
4. Белаваты раствор некаторых рэчываў. Вапеннае малако.
•••
Кроў з малакомгл. кроў.
Малако на губах не абсохлаукаго — пра маладога нявопытнага чалавека.
Птушынага малака не хапаегл. хапаць.
Пусціць (паслаць) кулю ў малакогл. пусціць.
Як з казла малакагл. казёл.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Плі́снуць ’лінуць, плюхнуць, пырснуць’ (Бяльк.), плісну́ць ’выліць вадкасць’ (Мік.). Да пліскаць (гл.). Параўн. таксама тахнуць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вы́ліцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -льецца; зак.
1.з чаго. Выцечы, выйсці вон (пра вадкасць).
Вада вылілася з бочкі.
2.перан., у што. Прыняць той або іншы выгляд; ператварыцца.
Раздражненне вылілася ў форму пратэсту.
|| незак.выліва́цца, -а́ецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
лі́нуць, -ну, -неш, -не; лінь; зак.
1. Рэзкім рухам выліць, узліць на што-н.вадкасць.
Л. вады на рукі.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пачаць моцна ліцца, хлынуць патокам (пра дождж, святло, паветра і пад.).
Лінуў дождж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
нава́р, -у, м.
1.Вадкасць, насычаная рэчывамі тых прадуктаў, што ў ёй варацца, а таксама тлушч, які ўсплывае наверх пры варцы стравы з жывёльных прадуктаў.
Мясны н.
2.перан. Прыбытак, выгада ад чаго-н.
Вялікага навару тут не атрымаеш.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
АРХІМЕ́ДА ЗАКО́Н,
асноўны закон гідрастатыкі і аэрастатыкі, паводле якога на кожнае цела, апушчанае ў вадкасць (газ), дзейнічае выштурхная сіла, накіраваная ўверх, роўная па модулі вазе выціснутай гэтым целам вадкасці (газу) і прыкладзеная да цэнтра цяжару апушчанай у вадкасць (газ) часткі цела. Адкрыты ў 3 ст. да н.э.Архімедам. Архімеда закон — аснова тэорыі і практыкі плавання целаў. З яго ўлікам будуюцца аэрастаты, дырыжаблі, падводныя лодкі і інш.