glorious
[ˈglɔriəs]
adj.
1) сла́ўны, славу́ты; прасла́ўлены; выда́тны (пра падзе́ю)
2) які́ дае́ сла́ву; пачэ́сны
3) пы́шны, ве́лічны; дзіво́сны, цудо́ўны; ве́льмі прые́мны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
winning
[ˈwɪnɪŋ]
adj.
1) які́ выйграе́, перамо́жны
winning team — кама́нда, яка́я выйграе́
2) перамо́жны, прына́дны, прые́мны
a winning smile — прына́дная усьме́шка
•
- winnings
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Сласць ‘задавальненне’ (Нас.), сласно́та ‘сладастраснасць’ (Гарэц.), сла́сны ‘смашны’, сласные рэчы ‘ласункі’ (Нас., Арх. Федар., Растарг.), сюды ж сласцёны ‘аладкі, ляпёшкі’ (Нас., Шымк. Собр.). Таксама як і ўкр., рус. сласть запазычана з ц.-слав. сласть < ст.-слав. сласть ‘салодкая ежа, смак, асалода’ (гл. Фасмер, 3, 667). Прасл. *solstь ‘прыемны смак, слодыч’ < *sold‑tь ад *sold‑ъkъ (гл. салодкі) з адпаведнікам у літ. sãlsti (sãlsta, sãldo) ‘стаць салодкім’, гл. Слаўскі, SP, 2, 47. Параўн. ст.-бел. слодость ‘саладосць; прыемнасць’ (Альтбаўэр) — запазычанае з польск. słodość ‘тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пах м Gerúch m -(e)s, -rüche; Duft m -(e)s, Düfte, Wóhlgeruch m (духмянасць); Aróma n -s, -men і -ta;
прые́мны пах líeblicher Gerúch;
дрэ́нны пах übler [schléchter] Gerúch; Gestánk m -(e)s (смурод)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
aesthetic, esthetic(al)
[esˈӨetɪk]
adj.
1) эстэты́чны
2) (пра асо́бу) чу́лы на красу́
3) (пра рэ́чы) у до́брым гу́сьце, артысты́чны, прые́мны для во́ка
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
comely
[ˈkʌmli]
adj. -lier, -liest
1) прыва́бны, прые́мны з вы́гляду; мі́лы, ста́тны
rather comely than beautiful — хутчэ́й прыва́бная, чым прыго́жая
2) адпаве́дны, прыго́дны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
заня́так, ‑тку, м.
1. Тое, чым хто‑н. займаецца; праца, справа. Род заняткаў. Знайсці сабе занятак. □ Напячы ў прыску бульбы! Хто адмовіцца ад такога прыемнага занятку? Гамолка. У цёплыя дні Міколка лазіў з бацькам у рэчку і мацаў ракаў. Да чаго ж прыемны занятак. Лынькоў.
2. толькі мн. (заня́ткі, ‑аў). Разм. Вучэбныя практыкаванні, урокі. Семінарскія заняткі. Заняткі ў сетцы партыйнай асветы. □ Лабановіч, прыйшоўшы на заняткі, заўважыў, што паловы вучняў няма. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лаго́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
Разм.
1. Прыемны спакой, хараство. [Ганна:] — Нейкая лагода, як ціхія хвалі, агортвае ўсю істоту. Дубоўка. У полі такая лагода, што хоць аставайся тут, на мяжы, прыляж, маўчы ды глядзі навокал. Бядуля.
2. Згода, дружба, прыязнасць. Яны размаўлялі ціха, з лагодай, відаць, раіліся пра запаветнае і блізкае іх душы. Пташнікаў. Ёсць хвіліны прыемнай блізкасці паміж людзьмі, нейкай ціхай узрушанасці і лагоды, светлай, як восеньскі дзень. М. Стральцоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пажада́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Такі, які патрэбны; які адпавядае інтарэсам, патрабаванням. Пажаданыя вынікі. Пажаданы кірунак падзей. □ Грушэўскі адчуў чамусьці непакой за сход: абмеркаванне даклада, а потым вылучэнне кандыдатур магло пайсці не ў пажаданым парадку. Карпюк.
2. Такі, якога чакаюць; жаданы. [Лабановіча і Тукалу] лічылі самымі вясёлымі і пажаданымі людзьмі, якія нікому нічога благога, апроч саміх сябе, не зрабілі. Колас. // Прыемны, мілы. Я лаўлю гэтак добра знаёмы і так пажаданы пах. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прыго́жы ’прыемны, гожы, сімпатычны’ (ТСБМ, Шпіл., Нас., Мік., Ласт., Байк. і Некр., Яруш., Растарг.; чэрв., Сл. ПЗБ), пріго́жый ’тс’ (Бяльк.). Сюды ж вытворныя рознасуфіксальныя назоўнікі: прыгажо́сць, прыго́жасць ’уласцівасць прыгожага; што-небудзь прыгожае, чароўнае; хараство; прыгожае (агульнае паняцце); прыгожы знешні выгляд; прыгажуня’, толькі мн. л. прыгажо́сці ’прыгожыя мясціны; тое, што робіць уражанне сваім прыгожым выглядам’, у значэнні выклічніка ’выклікае захапленне, адабрэнне і пад.’ (Шпіл., Байк. і Некр., Яруш., ТСБМ), прігажо́сьць, прыго́жысьць ’прыгажосць’ (Бяльк.). Працягвае ст.-бел. пригожии ’прыгодны, прыдатны, адпаведны, належны’ (Сл. Скарыны), прэфіксальнае ўтварэнне ад го́жы (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)