naród, ~odu
nar|ód
м. народ, нацыя;
Organizacja Narodów Zjednoczonych — Арганізацыя Аб’яднаных Нацый
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
bestialski
зверскі, люты, дзікі;
bestialski mord — зверскае (лютае) забойства;
bestialski naród — дзікі народ
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Паля́кі, паля́к ’заходнеславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Польшчы’ (ТСБМ). Рус., укр. поля́к ’тс’. Паводле Фасмера (3, 322), запазычанне з польск. polak, мн. л. polacy < poljaninъ ’жыхар Вялікапольшчы’, адкуль стала агульнай назвай палякаў (Фасмер, 3, 322).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Слёзнік ‘чальчак, Lythrum salicaria L.’ (Ласт., Кіс., Мат. Гом.), іншая назва плаку́н (Ласт.). Да сляза (гл.), паводле Ластоўскага (Ласт., 799), “народ верыць, што ад яго плачуць ведзьмы і чэрці”; паводле Мат. Гом., “капае з ее сок”.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
АСА́МЦЫ
(саманазва ахамія, асамія),
народ, асн. насельніцтва штата Асам (Індыя). Каля 13 млн. чал. (1987). Гавораць на асамскай мове. Паводле рэлігіі індуісты.
т. 2, с. 20
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
яку́ты, -аў, адз. яку́т, -а, М яку́це, м.
Народ цюркскай моўнай групы, які складае асноўнае насельніцтва Рэспублікі Саха (Якуціі), што ўваходзіць у склад Расійскай Федэрацыі.
|| ж. яку́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.
|| прым. яку́цкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
йе́менскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да Йемена. Йеменскі народ. Йеменская кава. Йеменская нафта.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
качэ́ўнікі, ‑аў; адз. качэўнік, ‑а, м.
Народ, племя, якія вядуць качавы спосаб жыцця; вандроўнікі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наўко́льны, ‑ая, ‑ае.
Абл. Навакольны. З наўкольных сёл на трасу Высыпле ўзрушаны народ. Калачынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паўкачавы́, ‑ая, ‑ое.
Напалавіну качавы, пераходны ад качавога да аселага. Паўкачавое жыццё. Паўкачавы народ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)