ка́нтар​1

(польск. kantar, ад венг. kantár)

аброць без цугляў для прывязвання каня.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

затаўрава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., каго-што.

Спец. Паставіць таўро; заклеймаваць. Затаўраваць каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закілза́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Укласці каню цуглі ў рот. Закілзаць каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зако́ўка, ‑і, ДМ ‑коўцы, ж.

Пашкоджанне неарагавелай часткі капыта каня пры коўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ванца́к, ‑у, м.

Разм. Рэзкі, востры боль у жываце; рэзь. Каня ванцак хапіў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нахра́пнік, ‑а, м.

Спец. Рэмень вуздэчкі, які ідзе ўздоўж пераносся да лба (каня).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

супо́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; незак., што.

Сцягваць клешчы хамута супоняй пры запраганні каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пры́ха, мн. л. пры́хы ’губа ў каня, каровы’ (баран., лях., пін., Сл. ПЗБ), ’храпа ў каня’ (пін., Шатал.; Сл. Брэс.), ’пыса; непакрытая шэрсцю частка пысы ў каровы, каня’ (Нар. сл., Сл. Брэс.; ЛА, 1), пры́шка ’мордачка’ (Сіг.). Да прыса (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

храпці́

1. schnárchen vi;

2. (пра каня) schnáuben vi, schnáufen vi

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

ржаць

1. (пра каня) wíehern vi;

2. перан разм wíehernd láchen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)