Зняславіць каго‑н. чым‑н.; паставіць у няёмкае становішча. [Бародка:] — Званне настаўніка — святое званне... І калі запляміць яго, скампраметаваць — не будзе вам павагі ні ад вучняў, ні ад бацькоў.Шамякін.[Настаўніца:] — Ахвотна запішу адрасы і нават дам запіску. Спадзяюся, што ніхто мяне не скампраметце?Мікуліч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
архіепі́скап, ‑а, м.
Духоўнае званне, сярэдняе паміж епіскапам і мітрапалітам, а таксама асоба, якая носіць гэты тытул; старшы епіскан; архібіскуп.
[Грэч. archieposkopos.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дыя́кан, ‑а, м.
Ніжэйшае духоўнае званне, памочнік свяшчэнніка пры адпраўленні царкоўнай службы. Вялізны чорны дыякан узрушыў царкву магутным басам.Асіпенка.
[Грэч. diákonos.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
статс-да́ма, ‑ы, ж.
У дарэвалюцыйнай Расіі — вышэйшае прыдворнае званне жанчыны з прывілеяванага саслоўя, якая ўваходзіла ў світу каранаванай асобы.
[Гал. staatsdame.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ю́нкерства, ‑а, н.
1.зб. Юнкеры. Прывілеі юнкерства.
2.Званне юнкера (у 1, 2 знач.), а таксама прабыванне ў юнкерах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ма́ршал ’воінскае званне вышэйшага каманднага саставу’, ’губернскі прадвадзіцель дваранства’ (ТСБМ, Нас.). Запазычана з рус. мовы, у якой маршал з с.-в.-ням.marschalc ’стайнік’ (Фасмер, 2, 576; Крукоўскі, Уплыў, 82).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прэзідэ́нцтван.
1. (званне) Präsidentenwürde f -; Präsidéntschaft f -;
2. (часдзейнасці) Ámtszeit des Präsidénten
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
афіцэ́рскі Offizíer(s)-;
афіцэ́рскі склад Offizíerskorps [-kɔ:r] n - [-kɔ:rs];
афіцэ́рскае зва́нне Offizíersrang m -(e)s, -ränge
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Ты́тул1 ‘загаловак кнігі’, ‘першая старонка кнігі, тытульны ліст’ (ТСБМ, Гарэц., Некр. і Байк.), ст.-бел.тытулъ, тителъ, титулъ ‘загаловак, назва’, ‘надпіс’. Са ст.-польск.tytuł ‘тс’, якое з лац.titulus ‘тс’, ‘надмагільны надпіс’, ‘подпіс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 188), у ВКЛ таксама ‘прычына, падстава, права’ (Жлутка).
Ты́тул2 ‘ганаровае або дараванае дваранскае званне (барон, князь, граф)’ (ТСБМ, Некр. і Байк.): у каго ў шкатуле, той і ў тытуле (брасл., Рабк.), ‘вясельны чын асоб, што маюць акрэсленыя функцыі ў рытуале’ (беласт., Этнагр. зб., 112), ст.-бел.тытулъ, титулъ ‘тытул, званне’ (1438 г., ГСБМ). Са ст.-польск.tytuł < лац.titulus ‘ганаровае званне, слаўнае імя’, ‘гонар, слава’, ‘подзвіг, заслуга’, сюды ж ст.-бел.тытуловати ‘называць’ (1622 г.) са ст.-польск.tytułować ‘называць’, якое з лац.titulāre ‘тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 198).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
маёр
(польск. major < ням. Major, ад лац. maior = старшы)
афіцэрскае званне ў арміі, вышэйшае за званне капітана.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)