glory
[ˈglɔri]
1.
n., pl. -ries
1) сла́ва f.; вялі́кая пахвала́ й го́нар
2) пы́шнасьць f., хараство́ n., краса́ f.
3) німб -а m., арэо́л -у m., зьзя́ньне n.
2.
v.i.
ганары́цца, ра́давацца
•
- go to glory
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
накпі́ць, ‑кплю, ‑кпіш, ‑кпіць; зак., з каго-чаго, над кім-чым і без дап.
Злосна пасмяяцца, паздзекавацца з каго‑, чаго‑н. Ашукаць або хоць накпіць з акупанта быў немалы гонар. Лужанін. А дзед сядзе каля дуба, Кій паложыць на траву, Люльку возьме ў рот бяззубы І пахіліць галаву, Ды пачне сваё казанне, Як павінен жыць Сымон, Каб праз тое навучанне Лепш прыбраць яго ў палон, Бо таму не збыць пакуты, Хто б над старасцю накпіў. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нясла́віць, ‑слаўлю, ‑славіш, ‑славіць; незак., каго-што.
Сваімі паводзінамі, учынкамі ўзводзіць няславу на каго‑н.; ганьбіць. [Гаспадыня:] — Плёткі гэта! Мой сын дваранін, а яна што? З ёй не стане свайго імя няславіць... Галавач. [Старая:] — Лепш мяне, калі хочаш, забі, а дзіця не дам няславіць. Грахоўскі. // Абражаць пры людзях чый‑н. гонар; распаўсюджваць плёткі, якія ганьбяць каго‑, што‑н. От жа стаіць Лявон і слухае, як сын абражае, няславіць маці, і адно толькі твар у старога балюча перасмыкаецца. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
bezéigen
1.
vt высок. пака́зваць, выяўля́ць, выка́зваць
Éhre ~ — зрабі́ць го́нар
Fréude ~ — ра́давацца, це́шыцца
2.
(sich) паказа́ць сябе́
(якім-н.)
sich tápfer ~ — паказа́ць сябе́ храбрацо́м
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ántasten
vt
1) датыка́цца, дакрана́цца (да чаго-н.); абма́цваць
2) перан. закрана́ць (гонар і г.д.)
3) перан. паруша́ць
◊ éinen gúten Námen ~ — запля́міць до́брае імя́
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
estyma
estym|a
ж. уст. гонар; павага; пашана;
mieć kogo/co w ~ie, mieć dla kogo/czego ~ę — глыбока шанаваць каго/што
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
прыпа́сці
1. sich níederbeugen, sich níederwerfen*, sich zu Bóden wérfen*; sich drücken, sich schmíegen (да чаго-н an A);
2. (супасці з чым-н) fállen* vi (s), kómmen* vi (s) (auf A);
3. (выпасці) anhéim fállen*; zutéil wérden (пра шчасце, гонар)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
га́ньба, ‑ы, ж.
1. Бясслаўнае становішча, якое выклікае крайняе асуджэнне, пагарду. — Вялікі гонар быць на чырвонай дошцы. Вялікая ганьба — на чорнай. Бядуля. Лепш са славаю памерці, Як жыць у ганьбе пад ярмом. Глебка. // Пра дзеянні, учынкі, якія выклікаюць пагарду, асуджэнне. Лічылася ганьбай, калі хто выдасць паліцыі зборшчыка. Машара. // Тое, што знеслаўляе, прыніжае чыю‑н. годнасць. — П’янства — гэта ганьба, і з ім мы змагацца будзем, — спакойна прамовіў Дзімін. Карпаў.
2. Загана, недахоп. Адна ганьба, што аблезлы, А так добры лапс[а]рдак. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вяргі́ня ’кветка, Dahlia Cav., Dahlia variabilis Desf.’ (БРС, Кіс., Шат., Касп.; глус., Янк. Мат.), укр. жоржина, рус. георги́н(а), польск. georgina, в.-луж. jurina, чэш. jiřina, славац. georgína, славен. georgina, серб.-харв. георги́на, макед. георгина, балг. георгина. Кветка Dahlia ў ням. мове была названа ў гонар рускага батаніка І. Г. Георгі ў 1801 г. Georgine (Клюге, 119; Фасмер, 1, 402) і ў першай палавіне XIX ст. запазычана ў рус. мову (Гараеў, 1896; Шанскі, 1, Г, 55–56). У бел. гаворкі — з польск. або з рус. мовы. Пачатковае г‑ (g‑) вымаўлялася як [й] або [г], якія замяніліся прыстаўным в‑. Глус. вяргі́ня ’табака з прыемным пахам’ (Янк. Мат.) з’яўляецца пераносам паводле падабенства.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
geréichen
vi (zu D) служы́ць, быць падста́вай (да чаго-н.)
j-m zur Éhre ~ — рабі́ць го́нар каму́-н.
zum Náchteil ~ — прычыня́ць [рабі́ць] шко́ду
zum Vergnügen ~ — дава́ць задавальне́нне
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)