хлябта́ць, хлябчу́, хле́бчаш, хле́бча; хлябчы́; незак., што.
1. Піць, чарпаючы вадкасць языком (пра некаторых жывёлін).
Кот хлебча малако.
2. Піць прагна, у вялікай колькасці (разм.).
Х. ваду.
Х. гарэлку.
|| зак. вы́хлебтаць, -бчу, -бчаш, -бча; -бчы; -бтаны.
|| наз. хлябта́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
зліўны́, ‑ая, ‑ое.
1. Зліты з розных пасудзін у адну (пра вадкасць). Зліўное малако.
2. Прызначаны для злівання чаго‑н. Зліўны жолаб. Зліўная труба.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адсмакта́ць, ‑смакчу, ‑смокчаш, ‑смокча; зак., што і чаго.
1. Смокчучы, адпіць чаго‑н.
2. Выдаліць вадкасць або газ якім‑н. прыстасаваннем, помпай і пад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фурфуро́л, ‑у, м.
Спец. Вадкасць, якая здабываецца пераважна з вотруб’я і сланечнікавай лузгі, выкарыстоўваецца ў хімічнай прамысловасць як растваральнік пры вырабе смол і пад.
[Ад лац. furfur — вотруб’е.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Во́так ’вадкасць, што выцякае з застарэлых ран’ (КЭС). Рус. оток ’ацёк, падскурная вадзянка’, ст.-рус. отокъ ’тс’, польск. otok ’вадкасць’, чэш. otok, серб.-харв. о̋ток, балг., макед. оток ’пухліна, ацёк’. Прасл. otokъ. Да цяку, цячы з іншай ступенню агаласоўкі. Ад прасл. ototъ ’востраў’ адрозніваецца акцэнтуацыяй, словы паходзяць ад аднаго і таго ж дзеяслова, але семантычна разышліся (Скок, 3, 450).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сы́варатка ’вадкасць, якая атрымліваецца пры згортванні крыві і лімфы’ (ТСБМ), ’вадкасць з адстоенага ці адтопленага малака’ (Сцяшк.). У першым значэнні запазычана з рус. сы́воротка ’тс’, у другім — вынік метатэзы складоў у сыроватка (гл.). Сюды ж, відаць, і сы́варачная трава́ ’дзярачка, Asperula arvensis L.’ (Меер Крыч.), адзін з відаў якой носіць назву ўкр. сируха (Макавецкі, Sł. botan.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ábklären
1.
vt даць адсто́яцца, ачышча́ць
2.
(sich) адсто́йвацца
(пра вадкасць)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
флюктуі́раваць, ‑руе; незак.
Спец.
1. Дапускаць самаадвольныя выпадковыя адхіленні ад сярэдняга значэння якой‑н. велічыні.
2. Пералівацца (пра вадкасць, што сабралася ў якой‑н. поласці).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Млеч ’малако ў рыб’ (Сержп., Грам.), млечны ’які мае семевую вадкасць’ (валож., Сл. ПЗБ). З польск. mlecz, mleczko ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
абцячы́, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -цячэ́; зак.
1. каго-што. Абагнуць, абысці сваім цячэннем.
Рака абцякла вёску з абодвух бакоў.
2. Сцячы з чаго-н. мокрага (пра вадкасць).
Вада абцякла з адзення.
|| незак. абцяка́ць, -а́е.
|| наз. абцяка́нне, -я н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)