1.Разм. Тое, што і імжыць. Звоняць бомы, звоняць бомы. Цемень. Дождж імжыцца.Шушкевіч.
2. Засцілацца, ахутвацца імжой. Усё мястэчка з бакоў імжылася сівым туманам з зялёных балот.Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мжэнь ’імжа’ (ветк., Мат. Гом.). Да імжы́ць (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко, Афікс. наз., 38.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
dżdżyć
dżdży|ć
незак. імжэць;
dżdżyć безас.імжыць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
◎ *Мы́жыць, мьʼіжьіты ’імжэць’ (малар., Нар. лекс.). Да імжыць (гл.). Ацвярдзенне мі‑ (< прасл..ть‑) у зах.-палес. гаворках.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мра́жыць ’імжыць’ (лях., Сл. ПЗБ), інфінітыў, відаць, мражэ́ць, які ўяўляецца як кантамінаванае ўтварэнне ад мрака і імжэць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
імжэ́ць, ‑жыць; незак.
Тое, што і імжыць. Ноччу ляпіў мокры снег, раскісалі дарогі, .. а ўвесь дзень імжэў не то дождж, не то снег.Грахоўскі.Крыху імжэла. Праз тоўстыя ватнікі да самага нутра праймала золь.Новікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)