ико́на ж. абра́з, -за́ м., іко́на, -ны ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ikóne

f -, -n іко́на, абра́з

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ikona

ж. абраз, ікона

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

altarpiece

[ˈɔltərpi:s]

n., Relig.

запрасто́льная іко́на f., разьба́ f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Віко́на ’абраз’ (бых., Янк. Мат.). Да іко́на (гл.). Пачатковае ‑в прыстаўное.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абра́з м (ікона) Héiligenbild n -(e)s, -er, Ikóne f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

абраз, ікона

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

icon

[ˈaɪkɑ:n]

n.

1) іко́на f., сьвяты́ абра́з

2) кумі́р -а, сы́мбаль -ю m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

іканаста́с

(ад ікона + гр. stasis = месца стаяння)

упрыгожаная абразамі сценка ў праваслаўнай царкве, якая аддзяляе алтар.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Вятро́ўка ’ятроўка’ (Жд., 2), ветроўка (КТС). Утвораны ад ятроўка (гл.) у выніку далучэння пратэзы в‑ (аб тэрыторыі распаўсюджання пратэзы гл. ДАБМ, к. 47). Параўн. вячай/ячай, вікона/ікона і інш. Больш падрабязна аб такой з’яве гл. пад вячай. Гл. яшчэ ватроўка ’ятроўка, жонкі родных братоў адна для другой’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)