клык іко́л, род. ікла́ м., мн. і́клы, -лаў;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кел, кёл ’ікол’ (Нас., Сл. паўн.-зах., Др.-Падб., Гарэц.), ’хітрасць, упартасць’ (Нас.). Ст.-бел. келъ са ст.-польск. kieł (Булыка, Запазыч., 142). Гл. ікол.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кіл ’назва конскіх клыкоў’ (Дразд.). Гл. ікол.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

canine tooth

іко́л -ла́, клык -а́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Éckzahn

m -s, -zähne іко́л

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Fángzahn

m -(e)s, -zähne іко́л

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Stóßzahn

m -s, -zähne іко́л; бі́вень

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ráffzahn

m -(e)s, -zähne заал. іко́л

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

tusk

[tʌsk]

1.

n.

клык -а́, іко́л -ла́ m.

2.

v.t.

прапо́рваць клыко́м

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

би́вень (у слона, моржа) бі́вень, род. бі́ўня м.; (у кабана) іко́л, род. ікла́ м., мн. і́клы, -лаў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)