1. Без звычайнай пукатасці, прыплюснуты. Пляскаты лоб. □ Хлопчык, падобны з твару на маці — паўнашчокі, з чорнымі вачыма і крышку пляскатым носам, — абхапіў бацьку за шыю.Хадкевіч.
2. Які мае невялікую вышыню або таўшчыню пры прамой і роўнай паверхні. Хістаючыся, Алесь пасунуўся да прызбы, выграб вялікі пляскаты камень, падняў у сябе над галавою, але камень сарваўся з рук.Адамчык.Хлопцы прынеслі толькі пляскаты нямецкі штых.Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Bajonétt
n -(e)s, -e штык, штых
das ~ fällen — браць ружжо́ напераве́с
das ~ áufpflanzen [áufstecken] — прымкну́ць штык
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
штыкв разн. знач. штык, род. штыка́м.; штых, род. штыха́м.;