папашарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што і чаго.

Разм. Шараваць доўга, неаднаразова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шаро́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. шараваць ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шарава́ны

1. тёртый;

2. чи́щенный;

1, 2 см. шарава́ць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прашарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.

1. Прадзіравіць шараваннем. Прашараваць рукаў.

2. і без дап. Шараваць некаторы час. Прашараваць падлогу ўвесь вечар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

abrade [əˈbreɪd] v.

1. здзіра́ць; здзіра́цца (пра скуру, паверхню чаго-н.); шарава́ць

2. tech. абдзіра́ць, шліфава́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шарова́ть сов. и несов., с.-х. шарава́ць; сов. абагна́ць; несов. абганя́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мача́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Вехаць для змывання гразі. Мыць плечы мачалкай. □ Юрка даў Люсі мачалку, другой узброіўся сам, і яны ўдваіх пачалі шараваць бітоны. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шарава́цца ​1, ‑руецца; незак.

Зал. да шараваць ​1.

шарава́цца ​2, ‑руюся, ‑руешся, ‑руецца; незак.

1. Разм. Церці сябе чым‑н. Шаравацца вяхоткай.

2. Церці, закранаць сваёй паверхняй аб паверхню іншага прадмета, рухаючыся ўзад і ўперад. Чуваць было, як уздыхаў конь, зрэдку шараваўся аб сцяну ці аб жолаб. Чорны. [Гілёрык] чуў як бы нейкі шум, але сам не мог разабраць, ці то пчолы гудуць, ці вулей шаруецца аб салому. Колас.

3. Зал. да шараваць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вышурэ́нне ’вышароўванне’, вымыванне з дапамогай жорсткай рэчы’ (Бяльк.). З вышараванне да шараваць (гл.) з пропускам суфікса, відавочна, для падкрэслівання аднаразовасці дзеяння.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дра́іць, драю, драіш, драіць; незак., што.

1. Спец. Чысціць, мыць. Драіць палубу.

2. Разм. Шараваць, націраць да бляску. Свідзерскі знайшоў .. шчотку і доўга шоргаў ёю па чаравіках, потым драіў яшчэ і суконкай. Хомчанка.

[Ад гал. draaien — круціць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)