1.Церніца. З трухой гнала шэрую, пажваканую, што ў мяліцы, выпетраную на Падбалоцці папараць.Пташнікаў.
2.перан.жарт. Рот. Разявіць сваю мяліцу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Мя́льніца, мʼяльніца, мнАльніца ’церніца для канапель’ (Уладз., Бяльк., Мат. Гом., Сл. ПЗБ; мядз., Жыв. сл.), рус.мяльница ’церніца’, укр.мʼяльниця ’прыстасаванне, на якім размінаюць шкуры’, польск.międlnica ’церніца’. Паўн.-слав. Да мяць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Fláchsbreche
f -, -n с.-г. ільнамцэ́ка; це́рніца
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Трайню́шка ’церніца’ (навагр., ЛА, 4), польск.дыял.trójnia, trojaczka ’церніца з падвойным (двухрэбравым) білам’. Відаць, балтызм. Параўн. літ.tráinioti ’церці, мяць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тарні́ца ’церніца (для лёну)’ (вільн., Сл. ПЗБ). Пераробка ў т. зв. простай мове пад польскім уплывам це́рніца ’тс’ (гл.), параўн. та́рліца ’тс’ з польск.tarlica ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
międlarka
ж.церніца; (і)льноцерабілка; (і)льнотрапалка
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
мя́лка, ‑і, ДМ ‑яды; Рмн. ‑лак; ж.
1. Машына для размінання якой‑н. сыравіны (шкуры, гліны і г. д.) з мэтай далейшай апрацоўкі.
2.Церніца. Ад ранку да вечара бадзёра стукалі ў пунях і пад павецямі старажытныя драўляныя мялкі.Шашкоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)