carski

царскі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

сано́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м. (уст.).

Асоба, якая мае высокі чын, сан.

Царскі с.

|| ж. сано́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. сано́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

regal

[ˈri:gəl]

adj.

карале́ўскі, ца́рскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

tsar’s, tsarist

[ˈzɑ:rɪst]

adj.

ца́рскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

сан, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Званне, звязанае з пачэсным становішчам, высокай пасадай (кніжн.).

Царскі с.

С. пасла.

2. Званне духоўнай асобы ў хрысціянскай рэлігіі.

Духоўны с.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

высоча́йший

1. найвышэ́йшы;

2. уст. найвысачэ́йшы; імпера́тарскі; ца́рскі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ца́рский в разн. знач. ца́рскі;

ца́рское прави́тельство уст. ца́рскі ўрад;

ца́рские по́чести ца́рскія ўшанава́нні;

ца́рская во́дка хим. ца́рская гарэ́лка.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

zarístisch

a гіст. цары́сцкі, ца́рскі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

талмуды́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Паслядоўнік вучэння, выкладзенага ў талмудзе; тлумачальнік талмуда.

2. перан. Схаласт, начотчык. — Я талмудыстам ніколі не быў і ў такія тонкасці не ўдаюся. І следчы не будзе праводзіць мяжы паміж выразамі «царскі лад» і «царскі рэжым», — адказаў Нічыпар. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

königlich

a

1) карале́ўскі, ца́рскі

2) ве́лічны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)