хларава́цца, ‑руецца; зак. і незак.
1. Стаць (станавіцца) хлараваным.
2. толькі незак. Зал. да хлараваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хларава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад хлараваць.
2. у знач. прым. Апрацаваны хлорам, насычаны хлорам. Хлараваная вада.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Блехаваць ’хлараваць’ (Інстр. I), укр. бліхува́ти ’адбельваць (лён, палатно)’. Як і блех (гл.), запазычанне з польск. blechować, blichować (ням. bleichen). Шалудзька, Нім., 22; Рыхардт, Poln., 35. Наўрад ці ўсх.-слав. утварэнне ад блех (гл.). Няпэўна Рудніцкі, 148, які бачыць тут непасрэднае запазычанне з ням. мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)