прохла́да ж. прахало́да, -ды ж., халадо́к, -дку м.;

вече́рняя прохла́да вячэ́рняя прахало́да (вячэ́рні халадо́к);

пове́яло прохла́дой паве́яла прахало́дай (халадко́м);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

coolness [ˈku:lnəs] n.

1. халадо́к, прахало́да; сцюдзёнасць, я́дранасць

2. спако́йнасць

3. хало́днасць (адносін)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

про́халадзь, ‑і, ж.

Абл. Адносны, умераны холад; халадок. Ад балота патыхала прохаладдзю і сырасцю. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Kühle

f -

1) прахало́да, халадо́к

2) стры́манасць, хало́днасць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

coolness

[ˈku:lnəs]

n.

1) халадо́к -ка́ m.

2) стры́манасьць, ураўнава́жанасьць f.

3) абыя́кавасьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

павуці́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да павуціны. Жоўты халадок над балацінаю... Робіць ліст апошні свой віток І плыве ў невад павуцінавы Казачнаю рыбкай залатой. Камейша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прахало́да ’свежасць паветра’, про́халадзь ’халадок, умераны холад’ (ТСБМ). Укр. прохоло́да, рус. прохла́да ’тс’ (< ц.-слав. прохладъ ’прахалода, свежасць’; гл. Фасмер, 3, 385). Дэрыват з суф. ‑а ад прахалодаць ’астыць’, параўн. укр. прохолодати. Далей да холад, параўн. ахало́на (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

асвяжа́льны, ‑ая, ‑ае.

Які прыносіць, дае асвяжэнне. Удзень.. [мянтуз], як правіла, спіць дзе-небудзь у нары пад берагам, пад карчамі і каменнямі, дзе нават у самы поўдзень стаіць паўзмрок і такі прыемны для яго асвяжальны халадок. Матрунёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

cool​1 [ku:l] n.

1. the cool прахало́да, халадо́к;

the cool of the evening вячэ́рняя прахало́да

2. спако́й, спако́йнасць, стры́манасць

♦

keep/lose one’s cool infml захо́ўваць/губля́ць самакантро́ль

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

надрэ́чны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца, размяшчаецца каля ракі. Надрэчны бор. Надрэчны бульвар. □ Сцежка ў вёску бяжыць, пятляе паміж надрэчных кустоў. Брыль. // Які жыве каля ракі. Надрэчныя жыхары выбіраліся з сваіх кватэр на больш высокія месцы. Шахавец. // Які бывае над ракой. Надрэчны халадок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)