Suomi [ˈsu:əmi] n.

1. фі́ны

2. фі́нская мо́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фі́на-у́гры, ‑аў.

Група народаў з блізкароднаснымі моўнымі рысамі, да якой належаць венгры, ханты, мансі, фіны, карэлы, эстонцы, саамі, комі і некаторыя іншыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэну́р, цэну́рус

(ад гр. koinos = агульны + ura = хвост)

адзін з тыпаў фіны, што ўяўляе сабой буйны пузыр, на сценках якога ўтвараецца многа сколексаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фі́нка ​1,

гл. фіны.

фі́нка ​2, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

1. Разм. Тое, што і фінскі нож. [Бярозін] убачыў, як збялелы Тамілін, стоячы на каленях, разразаў фінкай рукаў і крывіўся ад болю. Шчарбатаў.

2. Круглая шапка з футравым адкладным аколышкам. З-пад нахлабучанае фінкі .. [чалавек] паднімаў пару невыразныя ў змроку вачэй. Гартны.

3. Паўночная парода коней, пашыраная ў Фінляндыі.

4. Лёгкая шлюпка з вострай формай носа і кармы.

фі́нка ​3, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Тое, што і фіна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)