фальц, ‑а, м.

Спец.

1. Шво на месцы змацавання тонкіх металічных лістоў.

2. Прамавугольная канаўка ўздоўж краю дошкі, бруска; паз.

3. Месца згібу аддрукаваных аркушаў кнігі, часопіса і пад. пры фальцаванні.

4. Палоска тканіны, якой абклейваецца форзац для далучэння да ўнутраных краёў аркушаў кнігі пры пераплятанні.

[Ням. Falz.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Vórsatz

I

m -es, -sätze наме́р, заду́ма (тс. юрыд.)

éinen ~ fássen — наме́рыцца, прыня́ць рашэ́нне

II

m -es, -sätze палігр. фо́рзац

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)