карале́ва, ‑ы;
1.
2. Жонка караля.
3.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
карале́ва, ‑ы;
1.
2. Жонка караля.
3.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Dáme
1) да́ма; спада́рыня, па́ні; гаспады́ня
2)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
queen
1)
а) карале́ва
б) жо́нка караля́
2) ма́тка
3) да́ма
4) карале́ва
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
queen
1. карале́ва;
the Queen of England карале́ва А́нгліі;
2. багі́ня, цары́ца;
a queen of beauty багі́ня прыгажо́сці 3. ма́тка (у пчолаў)
4. да́ма (карта);
a queen of hearts чырво́вая да́ма
5. карале́ва,
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
фігу́ра, -ы,
1. У геаметрыі: частка плоскасці, абмежаваная замкнутай лініяй, а таксама наогул сукупнасць размешчаных пэўным чынам пунктаў, ліній, паверхней і цел.
2. Комплекс рухаў пры выкананні чаго
3. Постаць чалавека або жывёлы ў скульптуры, жывапісе.
4. Пра чалавека (звычайна невядомага, незнаёмага ці кепска бачнага).
5. Целасклад, а таксама знешнія абрысы, формы чалавека.
6.
7. У шахматах: кароль,
8. У гульні ў карты: старшая ігральная карта — валет, дама, кароль, туз.
9. Моўны зварот, стылістычны прыём, які надае мове асаблівую выразнасць.
||
||
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
dama
1. дама;
2.
3.
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
эцю́д, ‑а,
1. У выяўленчым мастацтве — твор, які выконваецца з натуры, з’яўляецца першапачатковым накідам, эскізам, часткай кампазіцыйнага цэлага.
2. У музыцы — твор віртуознага характару для аднаго інструмента, а таксама высокамастацкае сачыненне для канцэртнага выканання.
3. Практыкаванне (звычайна імправізацыйнага характару), якое служыць для развіцця і ўдасканальвання тэхнікі артыстычнага майстэрства ў студыі, кіно і пад.
4. Невялікі твор навуковага, крытычнага і пад. характару, прысвечаны якому‑н. асобнаму пытанню.
5. Шахматнае (шашачнае) заданне, якое заключаецца ў тым, каб выйграць або зрабіць нічыю пры пэўнай пазіцыі з невялікай колькасцю фігур.
[Фр. étude.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фігу́ра, ‑ы,
1. Форма, абрысы чаго‑н.
2. Склад цела, знешнія абрысы, формы чалавека.
3. Чалавек (звычайна невядомы, незнаёмы ці кепска бачны).
4. Постаць чалавека або жывёлы ў скульптуры, жывапісе.
5. Комплекс рухаў пры выкананні чаго‑н. (танца, пры катанні на каньках і пад.).
6.
7. У геаметрыі — частка плоскасці, абмежаваная замкнутай лініяй, а таксама наогул сукупнасць размешчаных пэўным чынам пунктаў, ліній, паверхней і цел.
8. У шахматах — кароль,
9. Старшая ігральная карта (туз, кароль, дама, валет).
10. Моўны зварот, стылістычны прыём, які надае мове асаблівую выразнасць.
11.
[Лац. figura — вобраз, форма.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)