уміна́цца несов.

1. в разн. знач. умина́ться;

2. страд. умина́ться; упи́сываться; см. уміна́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вмина́ть несов.

1. (вдавливать во что-л.) уміна́ць, уціска́ць;

2. (делать вмятину) угіна́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

упи́сывать несов., разг.

1. (умещать на бумаге) упі́сваць;

2. (съедать) упі́сваць, уміна́ць, аплята́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Неграме́чы ’пераборлівы ў ежы’ (карэл., Марц.). Відаць, ад грумёнаць (варыянт — глумёчаць) ’грэбаваць’ (ТС), што можа быць звязана з літ. grumti ’мяць, умінаць’, grömaloti ’перажоўваць’; варыянтнасць вакалізму, як у гром, грымець, параўн. таксама грумёць ’грымець’ (ваўк., Сл. ПЗБ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

навора́чивать несов.

1. разг. наваро́чваць; нава́льваць;

2. (накручивать) разг. накру́чваць;

3. (есть с аппетитом) прост. упі́сваць, уміна́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мяць, мну, мнеш, мне; мнём, мняце́, мнуць; мні; мя́ты; незак., што.

1. Сціскаючы, ператвараць у мяккую масу, рабіць мяккім.

М. лён.

2. Рабіць няроўным, камячыць.

М. паперу.

3. Аб раслінах: прыгінаць, прытоптваць да зямлі.

М. траву.

4. Есці з апетытам, умінаць (разм.).

|| зак. змяць, самну́, самне́ш, самне́; самнём, самняце́, самну́ць; самні; змя́ты і размя́ць, разамну́, разамне́ш, разамне́; разамнём, разамняце́, разамну́ць; разамні; размя́ты (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

умина́ть несов.

1. (укладывать, приминая) уто́птваць;

2. (разминать) разміна́ць; (размешивать) уме́шваць, разме́шваць, мясі́ць;

3. (съедать) прост. уміна́ць, умо́лваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wcinać

незак.

1. урэзваць, усякаць;

2. (адзенне) вузіць;

3. палігр. рабіць водступ;

4. разм. умінаць, есці

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Мяць ’размінаць’, ’аддзяляць валакно ад трасты’, ’таўчы’, ’камячыць’, ’прыгінаць, прытоптваць (расліны) да зямлі’, ’умінаць, есці з апетытам’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ, ТС, Ян.; міёр., Нар. лекс.). Укр. мʼя́ти, мня́ти, рус. мять, ц.-слав. мѧти; польск. miąć, ст.-чэш. mieti, славац. mäť, славен. méti, балг. мъ̀на. Прасл. męti (mьnǫ), да якога роднаснымі з’яўляюцца літ. mìnti ’таптаць (пасевы)’, ’мяць лён’, лат. mĩt ’тс’, mīne ’месца, дзе мнуць гліну’, ст.-прус. mynix ’дубільшчык’, ст.-інд. carmamnāh ’кажамяка’, ірл. men ’мука́’, уэльск. mathr ’таптанне, размешванне нагамі’ — і.-е. *men‑ ’таптаць’ (Траўтман, 185; Мюленбах-Эндзелін, 2, 646; Фасмер, 2, 634; Бязлай, 2, 181).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мяць

1. zerkníttern vt, zerknüllen vt; (паперу) мяць суке́нку das Kleid zerkníttern;

2. (мясіць) knéten vt, zerdrücken vt, (áus)quétschen vt;

мяць глі́ну Ton knéten;

3. (лён, каноплі) bréchen* vt;

4. разм. (есці з апетытам, умінаць) (ver)schlíngen* vt, gíerig éssen*, tüchtig réinhauen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)