улады́ка, -і, мн. -і, -ды́к, м.

1. Тытулаванне архірэя.

2. Тое, што і уладар.

|| ж. улады́чыца, -ы, мн. -ы, -чыц (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

валада́р м. гл. уладар

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

улада́рыць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. улада́ру улада́рым
2-я ас. улада́рыш улада́рыце
3-я ас. улада́рыць улада́раць
Прошлы час
м. улада́рыў улада́рылі
ж. улада́рыла
н. улада́рыла
Загадны лад
2-я ас. улада́р улада́рце
Дзеепрыслоўе
цяп. час улада́рачы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ке́сар, ‑а, м.

1. Тытул старажытнарымскіх імператараў; цэзар.

2. Уст. Манарх, уладар.

[Грэч. káiser ад лац. caesar — ад імя Юлія Цэзара.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

улада́рна, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да уладар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэ́зар, ‑а, м.

1. Тытул старажытнарымскіх імператараў; кесар.

2. Уст. Манарх, уладар.

[Ад імя Юлія Цэзара (100–44 гг. да н. э.), лац. Caesar.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

владе́тель уст. улада́льнік, -ка м.; улада́р, -ра́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

властели́н высок. улада́р, -ра́ м., валада́р, -ра́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

повели́тель книжн., высок. улада́р, -ра́ м., валада́р, -ра́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Gebíeter

m -s, - улада́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)