уко́л, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле дзеясл. уколваць — укалоць (у 1 знач.).
2. Упырскванне чаго‑н. пад скуру, ін’екцыя. Доктар, які прыехаў неўзабаве пасля званка, зрабіў дзеду ўкол і загадаў сабраць яго ў бальніцу. Хомчанка.
3. Разм. Уколатае месца. Пакласці грэлку на ўкол.
4. перан. Заўвага, учынак, якія прычыняюць непрыемнасці, крыўдзяць, абражаюць каго‑н. Кожная .. сустрэча [Вольгі і Сашы] суправаджалася ўзаемнымі ўколамі. Новікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
prick
[prɪk]
1.
n.
1) уко́л -у m.
а) дзе́яньне
б) уко́латае ме́сца
2) вастрыё n.
3) во́стры боль
2.
v.t.
1) уко́лваць, кало́ць
2) настаўля́ць
the dog pricked his ears — саба́ка наста́віў ву́шы
3.
v.i.
спрычыня́ць або́ адчува́ць во́стры боль
•
- kick against the pricks
- prick up the ears
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)