возвы́шать несов.

1. уст. павыша́ць, узвыша́ць;

2. узвыша́ць, узніма́ць, узно́сіць;

3. уст. павыша́ць, узніма́ць;

4. павыша́ць; см. возвы́сить;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

узвы́шваць

‘узвышаць каго-небудзь, што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. узвы́шваю узвы́шваем
2-я ас. узвы́шваеш узвы́шваеце
3-я ас. узвы́швае узвы́шваюць
Прошлы час
м. узвы́шваў узвы́швалі
ж. узвы́швала
н. узвы́швала
Загадны лад
2-я ас. узвы́швай узвы́швайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час узвы́шваючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нябёсы сущ., мн. небеса́;

◊ узвыша́ць (узно́сіць) да нябёс — превозноси́ть до небе́с

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wywyższać

незак. узвышаць, узвялічваць, узносіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

hináufschrauben

vt уздыма́ць, уздува́ць, узвыша́ць (цэны)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

empórheben

* vt

1) падыма́ць, узніма́ць

2) узвыша́ць, узно́сіць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

aggrandize

[əˈgrændaɪz]

v.t.

1) павялі́чваць, пабо́льшваць (ула́ду, сі́лу, бага́цьце), павыша́ць ра́нг

2) узвыша́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

узвышэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. узвышаць — узвысіць і узвышацца — узвысіцца.

2. Пляцоўка або памост, які ўзвышаецца над зямлёй, падлогай. [Таццяна] не бачыла .. нічога, акрамя дзвюх аднолькавых чырвоных трупаў на ўзвышэнні. Васілёнак. І вось на ўзвышэнне ўзышоў афіцэр і зычным голасам пачаў чытаць рашэнне суда. Мальдзіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

exalt

[ɪgˈzɔlt]

v.t.

1) узвыша́ць; павыша́ць (у ра́нзе)

2) усхваля́ць, узно́сіць да не́ба

3) уздыма́ць настро́й

4) узмацня́ць, згушча́ць (фа́рбы, каляры́т)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Суліма́ ’сулема, хларыд ртуці’ (Некр. і Байк.), ’дэзынфекцыйны сродак’ (Сержп. Прымхі), сулі́ма ’атрута, нячыстая сіла, нячысцік (у пагражальных выразах і праклёнах)’ (ПСл), параўн. укр., рус. сулема́. Адаптаванае запазычанне, крыніцай якога лічыцца с.-лац. sublimatum ’сулема’ (< лац. sublimare ’высока ўздымаць, падносіць, узвышаць’, у пазнейшым спецыяльным значэнні ’выпарваючы цвёрдае цела, атрымаць яго ў ачышчаным крышталічным выглядзе’), параўн. польск. sublimat ’прадукт узгонкі’, ’хларыд ртуці’ — з удакладненнем sublimat gryzący, у якасці непасрэднай крыніцы дапускаюць грэч. σουλιμας < тур. sülimen (Фасмер, 3, 800; ЕСУМ, 5, 471–472).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)