гонг, -а, мн. -і, -аў, м.

Ударны музычны інструмент у выглядзе металічнага дыска, ужыв. таксама для падачы сігналаў.

Ударыць у г.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тамбуры́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Ударны народны музычны інструмент, род бубна, пашыраны на поўдні Еўропы.

2. Барабан з падоўжаным корпусам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тубафо́н, ‑а, м.

Ударны музычны інструмент эстрадных аркестраў, які складаецца з самагучных званочкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

cymbals

[ˈsɪmbəlz]

n.

тале́ркі pl. (уда́рны музы́чны інструмэ́нт)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

кастанье́ты, -нье́т, адз. -а, -ы, ж.

Ударны музычны інструмент — дзве злучаныя між сабой драўляныя ці пластмасавыя пласцінкі, якімі рытмічна пастукваюць, надзеўшы на пальцы.

|| прым. кастанье́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ксілафо́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Ударны музычны інструмент, што складаецца з 3—4 радоў драўляных брусочкаў, па якіх удараюць двума драўлянымі малаточкамі.

|| прым. ксілафо́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бу́бен, -бна, мн. -бны, -бнаў, м.

1. Ударны музычны інструмент у выглядзе абцягнутага скурай шырокага абруча з металічнымі бразготкамі.

Біць у б.

2. Тое, што і барабан (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

металафо́н, ‑а, м.

Ударны музычны інструмент, які складаецца з металічных пласцінак, падабраных па гучанню ў адпаведным парадку.

[Ад грэч. metallon — метал і phōnē — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

літа́ўры, ‑аў; адз. літаўра, ‑ы, ж.

Ударны музычны інструмент у выглядзе катла, верх якога абцягнуты скурай. Біць у літаўры.

[Ад грэч. poly — многа і taurea — барабан.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ксілафо́н, ‑а, м.

Ударны музычны інструмент, што складаецца з драўляных, падабраных у адпаведным страі пласцінак, па якіх удараюць драўлянымі малаточкамі.

[Ад грэч. xylon — дрэва і phōnē — гучу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)