напле́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Наплечнае ўпрыгожанне на адзежы.

2. Частка старадаўніх воінскіх даспехаў, якая засцерагала плечы ад удараў.

3. Частка спартыўнага рыштунку, якая засцерагае плечы варатара ад пашкоджанняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па́нцыр, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Металічнае адзенне для засцярогі тулава ад удараў халоднай зброі (уст.).

Рыцары ў панцырах.

2. Цвёрдае покрыва некаторых жывёлін.

Чарапашы п.

|| прым. па́нцырны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

амартыза́тар, ‑а, м.

У машынах, апаратах — прылада, якая аслабляе дзеянне штуршкоў, удараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

супрацьуда́рны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для засцярогі ад удараў. Гадзіннік з супрацьударным устройствам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

проціўда́рны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для засцярогі ад удараў; супрацьударны. Гадзіннік з проціўдарным устройствам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пабі́цца, -б’ю́ся, -б’е́шся, -б’е́цца; -б’ёмся, -б’яце́ся, -б’ю́цца; пабі́ся; зак.

1. гл. біцца.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Быць разбітым, пацісканым, патоўчаным ад удараў, штуршкоў і пад.

Яблыкі пабіліся ў дарозе.

Шыба пабілася.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

набру́шнік, ‑а, м.

Павязка, накладка на жывот, якая служыць для цяпла або аховы ад удараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маланкаадво́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Прыстасаванне для аховы будынкаў ад прамых удараў маланкі. Паставіць маланкаадвод.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохвуго́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Геаметрычная фігура, абмежаваная трыма прамымі лініямі, якія перасякаюцца і ўтвараюць тры ўнутраныя вуглы, а таксама прадмет такой формы.

Прамавугольны т.

Сярод удараў бубна і талерак меладычна звінеў стальны т.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

налако́тнік, ‑а, м.

Накладка, павязка і пад., якая надзяваецца на локаць, каб захаваць яго ад удараў. Надзець налакотнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)