◎ Куна́цца ’Спатыкацца, аступацца’ (Сл. паўн.-зах.). Ці не балтызм? Параўн. літ. kunóti ’біць, удараць’, калі *купаць азначала ’удараць’, кунацца — ’ударацца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

uderzać się

незак. ударацца, стукацца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ля́пацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

Разм.

1. З шумам падаць на што‑н., ударацца аб што‑н. Ляпацца аб лёд.

2. Пырскацца, кідацца чым‑н. ліпкім. Ляпацца граззю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wham​2 [wæm] v. infml мо́цна біць, удара́ць; удара́цца;

The car whammed into the stone. Машына стукнулася аб камень.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

potrącać się

незак. ударацца; стукацца; штурхацца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

clash​2 [klæʃ] v.

1. сутыка́цца, сту́кацца, удара́цца адзі́н аб аднаго́

2. канфліктава́ць

3. дысгармані́раваць

4. адбыва́цца адначасо́ва; перашкаджа́ць/заміна́ць адзі́н аднаму́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

плю́хацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пералівацца, ударацца аб што-н. (пра вадкасць).

Вада плюхаецца на дне чоўна.

2. Абдаваць сябе або каго-н. пырскамі.

Хлопчык плюхаўся ў вадзе.

3. Падаць, шлёпацца ў ваду, гразь і пад.

Дзеці з разгону плюхаюцца ў рэчку.

|| аднакр. плю́хнуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -ніся (да 1 і 3 знач.).

|| наз. плю́ханне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

trącać się

незак. ударацца, стукацца;

trącać się kieliszkiem — чокацца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

поража́ться

1. дзіві́цца, здзіўля́цца; см. порази́ться;

2. страд. паража́цца; удара́цца; перамага́цца; пашко́джвацца; разбіва́цца; см. поража́ть​ 1—3.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гру́кацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

Разм.

1. Моцна стукаць (у дзверы, акно і пад.), просячыся, патрабуючы, каб упусцілі куды‑н. Грукацца ў дзверы.

2. Ударацца, стукацца аб што‑н. Кравец пабіўся ад таго, што, падаючы, грукаўся аб выступы ніжэйшых папярочак і з размаху шмаргануўся аб дошкі. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)