торг¹, -у, мн. таргі́, -о́ў, м.

1. гл. таргаваць, таргавацца.

2. Базар, рынак; месца гандлю (уст.).

Паспееш з козамі на т. (прымаўка).

3. звычайна мн. Публічны продаж маёмасці, рэчаў, пры якім пакупніком становіцца той, хто прапануе больш высокую цану; аўкцыён.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

haggle [ˈhægl] v. (with, about/over) таргава́цца; спрача́цца; чапля́цца;

haggle about/over the terms of a bargain спрача́цца пра ўмо́вы пагадне́ння

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

licytować

незак.

1. прадаваць з таргоў;

2. таргавацца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пратаргава́цца, ‑гуюся, ‑гуешся, ‑гуецца; зак.

1. Панесці страты, займаючыся гандлем, продажам чаго‑н. — Я, Волечка, і сама не раз так думала, з людзьмі гаварыла: ён жа ў магазіне працуе, пратаргуецца, прап’е ўсё. Ваданосаў.

2. Таргавацца некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заторгова́ться разг.

1. (увлечься, торгуясь) затаргава́цца;

2. (проторговать слишком долго) загандлява́цца;

3. (начать торговаться) прост. пача́ць таргава́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

márkten

1.

vt гандлява́ць (чым-н.)

2.

vi таргава́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

féilschen

vi таргава́цца (um A – з-за чаго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

цанава́цца, ‑нуюся, ‑нуешся, ‑нуецца; незак.

Абл. Таргавацца; настойваць на пэўнай цане. І нібы прываражыў, прыўрочыў — пасля яго [мужчыны] ніхто не падыходзіў, не цанаваўся з Дзімкам за сена. Капыловіч. [Стафанковіч] ледзьве выгаварыў: — То ратуйце хлопца, лячыце яго! За вашу фатыгу я цанавацца не буду! Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

haggle

[ˈhægəl]

1.

v.i.

таргава́цца

2.

v.t.

1) знахо́дзіць хі́бы ў тава́ры; чапля́цца

2) няўме́ла рэ́заць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Перама́рчыць ’выдаткаваць без разліку’, ’замучыць, давесці да згубы; сапсаваць’ (Ян.), pieramarczyć (hroszy) ’схаваць, перахаваць (каб не маглі знайсці)’ (Арх. Федар.). З польск. дыял. przemarcyć ’выменяць на што-небудзь’, якое з ням. markten ’таргавацца’, ’гандляваць’ (Варш. сл., 5), або да маро́чыць ’дурыць, абманваць’, гл. маро́ка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)