тамле́нне ср., в разн. знач. томле́ние; см. тамі́ць 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тамле́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. таміць (у 1, 2 знач.) і стан паводле дзеясл. таміцца (у 1, 2 знач.). Душы .. [панямонскіх інтэлігентаў] знаходзіліся ў стане тамлення і праглі дзейнасці, шукалі вострасці адчування, але выхаду не знаходзілі. Колас.

2. Спец. Дзеянне паводле дзеясл. таміць (у 3 знач.) і таміцца (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

nużyć

незак. таміць; знясільваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

То́міць ’таміць, мучыць’ (навагр., Сл. ПЗБ). Гл. таміць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мардава́ць

(польск. mordować, ад с.-в.-ням. morden)

мучыць, таміць, знясільваць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тамі́цца несов.

1. утомля́ться, томи́ться;

2. страд. томи́ться; см. тамі́ць 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

то́млены тех.

1. прич. томлённый;

2. прил. томлёный; см. тамі́ць 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тамлёнка ’тушаная бульба’ (добр., Нар. словатв.). Ад то́млены ’тушаны’, гл. таміць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тамава́ць ’стамляць, нудзіць, мучыць; збіваць з толку’ (Нас., Стан., Байк. і Некр.). Гл. таміць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

томи́ть несов.

1. (мучить) му́чыць; (изнурять) мардава́ць; (морить) мары́ць; (утомлять) тамі́ць, стамля́ць;

томи́ть кого́-л. расспро́сами му́чыць каго́-не́будзь ро́спытамі;

томи́ть кого́-л. го́лодом му́чыць (мары́ць) каго́-не́будзь го́ладам;

2. кул. тушы́ць;

3. техн. тамі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)