статы́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць статычнага (у 2 знач.). Колас як празаік рос, пераадольваючы статычнасць, апісальніцтва, ішоў да раскрыцця падзей, з’яў жыцця праз сюжэт, праз драматычныя сутыкненні герояў. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dent​2 [dent] v. пакіда́ць умя́ціну (на чым-н.);

The car got dented in the collision. Пры сутыкненні машына атрымала ўмяціну.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дыфра́кцыя

(лац. diffractio = разломванне)

адхіленне хваль (светлавых, гукавых) пры сутыкненні з сустрэчнымі перашкодамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

каалесцэ́нцыя

(ад лац. coalesco = зрастаюся, злучаюся)

зліццё кропляў вадкасці або пузыркоў газу пры іх сутыкненні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бу́фер

(англ. buffer)

прыстасаванне ў паравозе, вагоне, аўтамабілі і інш. для паслаблення сілы ўдару, штуршка пры сутыкненні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бу́фер, ‑а, м.

Прыстасаванне ў паравозе, вагоне, аўтамабілі, лафеце і інш. для паслаблення сілы ўдару, штуршка пры сутыкненні. «Кіў-гець!» — скрыганулі вагоны, і поезд здрыгануўся, бразнуў крукамі, грымнуў буферамі. Колас. // перан. Прамежкавае звяно, якое аслабляе сутыкненне варожых бакоў. Дзяржава-буфер.

[Англ. buffer.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

impact [ˈɪmpækt] n.

1. уда́р; сутыкне́нне;

on impact пры сутыкне́нні

2. (on) (моцнае) уздзе́янне, уплы́ў (на каго-н., што-н.);

have an impact on мець/ака́зваць уздзе́янне на, уздзе́йнічаць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ляск, ‑у, м.

1. Звонкі гук, які ўтвараецца ад удару металічнымі прадметамі аб метал або камень. З ляскам, цяжкім гулам плылі, абганяючы мяне, вагоны. Радкевіч. Змоўк бульдозераў ляск па раскопаных поймах. Звонак.

2. Рэзкі сухі гук пры ўдары, сутыкненні. Чуе Янка ляск пугі, бачыць успацелых коней. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчаўчо́к, ‑чка, м.

1. Рэзкі, кароткі, адрывісты гук, які ўтвараецца пры рэзкім сутыкненні, рабоце механізма і пад. Сухі, ледзь чутны шчаўчок пачуўся ў пакоі — патрон даў асечку. Лупсякоў.

2. Тое, што і пстрычка. Ад шчаўчка пігмея ляцяць тарчма, Паўзуны, бяскрылае зло, Накіп людская, свінушнік, карчма, Эстэцкіх гадзін, кубло. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трэ́нне н.

1. Réibung f -;

сі́ла трэ́ння фіз. Réibungskraft f -, -kräfte;

2. мн. разм.:

трэ́нні (сутыкненні) Réibungen pl, Únstimmigkeiten pl, Zusámmenstöße pl; Méinungsverschiedenheiten pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)