змест, -у, М -сце, м.
1. Тое, што складае сутнасць каго-, чаго-н.
Адзінства формы і зместу.
2. Тэма, асноўная сутнасць выкладу, выказвання.
З. размовы.
З. твора.
3. Пералік раздзелаў, састаўных частак кнігі з указаннем старонак, змешчаны ў канцы ці ў пачатку.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
су́щность су́тнасць, -ці ж.;
◊
в су́щности па су́тнасці.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
мыслі́цель, -я, мн. -і, -яў, м.
Чалавек, здольны творча мысліць, глыбока пранікаць у сутнасць з’яў.
Вялікія мысліцелі мінулага.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
субста́нцыя, -і, ж.
У філасофіі: першааснова, сутнасць усіх рэчаў і з’яў.
|| прым. субстанцыяна́льны, -ая, -ае і субстанцыя́льны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
meritum
н. кніжн. сутнасць;
meritum sprawy — сутнасць справы
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
І́снасць ’сутнасць’ (ТСБМ, Бяльк.), ’праўда’ (Інстр. III), істасьць ’сутнасць’ (Касп.), и́стосць ’шчырасць’ (Нас.), параўн. рус. дыял. и́стость ’ісціна; уласцівасць, якасць, стан існага’, и́стоть ’сапраўднасць, сутнасць’. Ст.-бел. истность у першых друкаваных кнігах (Гіст. мовы, 1, 295) з польск. istność ’сутнасць’ ад istny (гл. існы).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
gist [dʒɪst] n. (of) су́тнасць; гало́ўны пункт;
Tell us the gist of the matter. Растлумачце нам сутнасць справы.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
сутьI су́тнасць, -ці ж.;
◊
по су́ти де́ла па су́тнасці.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
квінтэсе́нцыя
(с.-лац. quinta essentia = пятая сутнасць)
аснова, самая сутнасць чаго-н.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Істо́та ’жывы арганізм; чалавек або жывёліна’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Гарэц., Др.-Падб.), ’сутнасць, суць’ (Др.-Падб., Гарэц.), исто́та ’сапраўднае становішча чаго-н.’ (Нас.). Рус. дыял. исто́та ’існасць, сутнасць’ (Даль), укр. істо́та ’істота’, польск. istota ’сутнасць, істота’, чэш. jistota ’пэўнасць, дакладнасць’, славен. istota ’ідэнтычнасць’. Ст.-бел. истота ’сутнасць’ (1522 г.) з польск. istota (Булыка, Запазыч.). Слаўскі (1, 470) лічыць прасл. утварэннем з суф. ‑ota ад *jьstъ (гл. існы) з зыходным значэннем ’сапраўднасць, рэчаіснасць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)