абапі́ць, -п’ю́, -п’е́ш, -п’е́; -п’ём, -п’яце́, -п’ю́ць; -пі́ў, -піла́, -ло́; зак., каго (разм.).

Увесці каго-н. у страту, многа выпіўшы за яго кошт.

Я ж вас не аб’ем і не абап’ю.

|| незак. абапіва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

prejudicial

[,predʒuˈdɪʃəl]

adj.

які́ прыно́сіць стра́ту, стра́тны; шко́дны; згу́бны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пратра́ціць, ‑трачу, ‑траціш, ‑траціць; зак.

1. Мець страту на чым‑н. ад чаго‑н.

2. што. Поўнасцю растраціць. Пратраціць грошы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

prejudice​2 [ˈpredʒudɪs] v.

1. (against) настро́йваць прадузя́та

2. fml шко́дзіць, прычыня́ць стра́ту; псава́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

разлажы́ць¹, -лажу́, -ло́жыш, -ло́жыць; -ло́жаны; зак., што.

Тое, што і раскласці¹.

Р. тавар.

Р. страту паміж усімі ўдзельнікамі.

Р. агонь.

|| незак. расклада́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і раскла́дваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. расклада́нне, -я, н. і раскла́дванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыс... (а таксама дыз...), прыстаўка.

Абазначае парушэнне, разлад, страту чаго‑н.; адпавядае па значэнню прыстаўкам «раз...», «не...», напрыклад: дысгармонія, дыскваліфікацыя, дыслакацыя.

[Лац. dis..., грэч. dys...]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

убы́ток м. стра́та, -ты ж.;

быть в убы́тке цярпе́ць стра́ту;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

АПА...

(ад грэч. apo з, ад, без),

першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае адмаўленне, страту, адсутнасць чаго-н., паходжанне з чаго-н., выдаленне, напр., апагамія, апаміксіс.

т. 1, с. 411

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

verschmérzen

vt перано́сіць, цярпе́ць (страту)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

катара́кта

(гр. katarrhaktes = вадаспад)

памутненне крышталіка вока, якое выклікае аслабленне і страту зроку.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)