ГІПАТЭНУ́ЗА

(грэч. hypoteinusa),

старана прамавугольнага трохвугольніка, якая ляжыць насупраць прамога вугла; найбольшая з старон прамавугольнага трохвугольніка.

т. 5, с. 254

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

гіпатэну́за, ‑ы, ж.

Старана прамавугольнага трохвугольніка, якая ляжыць супраць прамога вугла.

[Грэч. hypotéinusa.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

-эдр

(гр. edra = грань, старана)

канцавая частка назваў многаграннікаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

гіпатэну́за

(гр. hypoteinusa)

мат. старана прамавугольнага трохвугольніка, якая ляжыць насупраць прамога вугла.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

*Прыстарані́ць, прыстороні́ць ’прыбраць’ (ТС). Да старана́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ка́тэт

(гр. kathetos = адвес)

мат. старана прамавугольнага трохвугольніка, што прылягае да прамога вугла.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Прыстарані́цца ’знайсці прытулак’ (лях., Сл. ПЗБ). Да старана́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

старо́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. гл. старана.

2. Адзін з двух бакоў ліста паперы, кнігі, сшытка і пад.

У кнізе сто старонак.

На старонках газет з’явіліся ўрыўкі новага рамана.

3. перан. Перыяд, этап у гісторыі, развіцці чаго-н.

Гераічныя старонкі гісторыі.

|| прым. старо́нкавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Паляві́ца ’бязлесная прастора, палявая старана’ (Яшк., магіл.). Ад палявьКполе (гл.) з суф. ‑іца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пастаро́нец ’жыхар навакольных вёсак’ (Нас.). Утворана ад выразу па старане. Да старана (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)