раско́льнік, ‑а, м.

1. Той, хто ўносіць раскол у якую‑н. арганізацыю, садзейнічае расколу.

2. Паслядоўнік расколу (у 4 і 5 знач.); член раскольніцкай рэлігійнай секты; старавер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раско́льнік м.

1. гіст. (старавер) Raskólnik m -, -ki, Kírchenspalter m -s, -; Schismátiker m -s, -;

2. перан. Spálter m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)