Выслане́ц ’ганец; той, каго паслалі за якой-небудзь справай’ (Нас.), высла́нец ’ссыльны’ (Касп.). Рус. пск. выслане́ц ’ссыльны’. У першым значэнні запазычанне з польск. wysłaniec ’пасол, дэлегат; ганец’, у другім — дэрыват да выслаць з суф. ‑ец.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

высыльны́, ‑ая, ‑ое.

Разм. Засуджаны на высылку; ссыльны. // Прызначаны для высылкі. Якой багатай была царская Расія на такія вось месцы, месцы высыльныя. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́сланы ​1, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад выслаць ​1.

2. у знач. наз. вы́сланы, ‑ага, м. Разм. Ссыльны, сасланы.

вы́сланы ​2, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад выслаць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

transportable

[trænsˈpɔrtəbəl]

adj.

1) магчы́мы для пераво́зу; рухо́мы, пераво́зны, перано́сны

2) ссы́льны

a transportable offence — праві́ннасьць кара́ная ссы́лкай

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

exile​1 [ˈeksaɪl, ˈegzaɪl] n.

1. ссы́лка, вы́сылка, выгна́нне;

be/live in exile быць/жыць у ссы́лцы;

force/drive smb. into exile сасла́ць/вы́слаць каго́-н.

2. ссы́льны; выгна́ннік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)