спо́ены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад спаіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спо́йванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. спойваць — спаіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спо́йваць гл. спаіць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

upoić

зак.

1. ап’яніць;

2. спаіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

перапаі́ць, ‑паю, ‑поіш, ‑поіць; зак., каго.

1. Празмерна напаіць; апаіць. Перапаіць дзіця малаком. // Напаіць дап’яна, спаіць усіх, многіх. Перапаіць гасцей.

2. Напаіць адно за другім усіх, многіх. Перапаіць усю жывёлу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

spoić

I зак.

напаіць, спаіць

II зак.

злітаваць; спаяць, замацаваць, злучыць, спалучыць, аб’яднаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)