спа́раны I спа́ренный; см. спа́рыць I

спа́раны II

1. упа́ренный;

2. вскипячённый;

1-2 см. спа́рыць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спа́рванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. спарваць — спарыць ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дапа́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.

Скончыць парыць; спарыць, папарыць поўнасцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спа́раны ​1, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад спарыць ​1.

2. у знач. прым. Аб’яднаны ў пару для сумеснай працы, дзеянняў; здвоены. Па калодкі вязлі калёсы ў жыдкую гразь, пагражаюча рыпелі ў калдобінах восі, і змораныя, спараныя коні ледзь цягнулі драбінкі. Нікановіч.

•••

Спараная язда гл. язда.

спа́раны ​2, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад спарыць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прокипяти́ть сов. пракіпяці́ць; (вскипятить воду — ещё) згатава́ць; (молоко — ещё) спа́рыць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Спарні́ца ‘нарыў паміж пальцаў’ (шчуч., Сл. ПЗБ). Да спарыць < парыць (гл.) з суф. ‑іц(а).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вскипяти́ть сов. закіпяці́ць; (о воде — ещё) загатава́ць; (о молоке — ещё) спа́рыць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спа́рить сов.

1. (соединить в пару) спа́рыць;

2. (случить) спарава́ць, злучы́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спарова́ть

1. прост. (соединить в пару) спа́рыць;

2. (случить) злучы́ць, спарава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Спаро́міць ‘падганяць, прыскорваць’, спаро́міцца ‘спяшацца’, ‘паспяваць, упраўляцца’ (Нас.), ‘назапашваць, збіраць; запасіць’, спо́рам ‘назапашванне’ (Ласт.). Відаць, да спор 1, у аснове дзеепрыметнік на ‑ом ад спары́ць ‘памнажаць, прыбываць’ (Нас.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)