пакуса́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., каго-што.
1. Укусіць у многіх месцах ці некалькі разоў.
2. Скусаць.
Хлопчыка пакусалі пчолы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
скуса́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад скусаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абаджга́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., каго-што (разм.).
1. Скусаць (пра пчол, сляпнёў, аваднёў і пад.).
2. Апячы крапівою.
А. ногі жыгучкай.
|| звар. абаджга́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
абаджга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
Разм. Скусаць, пакусаць (пра пчол, аваднёў і інш.); апячы (крапівою).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
закуса́ць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.
Разм. Змучыць, замучыць укусамі; абкусаць, скусаць. Закусалі камары.
закуса́ць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць кусаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
изъе́сть сов.
1. з’е́сці, пае́сці; (источить — ещё) стачы́ць, патачы́ць;
2. (искусать) разг. скуса́ць, пакуса́ць;
3. (о едких веществах) раз’е́сці, мног. параз’яда́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
раз’е́сці, ‑есць; ‑ядуць; пр. раз’еў, ‑ла; зак., каго-што.
1. Разбурыць, прычыніць пашкоджанні чаму‑н. (пра едкія рэчывы). Кіслага раз’ела руку. □ Адклеіць газету ад вечка Міхалькова куфэрка не ўдалося: клей раз’еў паперу, яна ламалася. Жычка. // Скусаць да крыві.
2. перан. Разбуральна, пагібельна ўздзейнічаць на каго‑, што‑н. — Раз’ела цябе хцівасць, растачыла тваю душу гэта старая хвароба, як шашаль дрэва. Дуброўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
pociąć
зак.
1. (нажом, нажніцамі) разрэзаць; парэзаць;
2. (сякерай, шабляй) пасячы; насячы; рассячы;
3. (пілой) распілаваць; напілаваць;
4. (пра насякомых) пакусаць; скусаць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
ссячы́ і ссе́кчы, ссяку, ссячэш, ссячэ; ссячом, ссечаце, ссякуць; пр. ссек, ‑ла; зак., каго-што.
1. Моцным ударам (якой‑н. вострай прылады) аддзяліць ад асновы. [Андрэй:] — Хочаш ссекчы дрэва, дык у камель тапаром, у камель. Пташнікаў. Тут, у вёсцы, елкі лапамі шыбы праціраюць! Якую хочаш, ссячы, спаві яе, бы дзіця, аборкай, ускінь на спадарожны грузавік. Лось. Дзічка аднабокая, абгарэлая — усе хаты перастаяла, да новай лепіцца. І карысці з яе нібы ніякай, а шкада ссекчы. Хадановіч. // Высечы поўнасцю (лес, дрэвы); знішчыць. Трэба было да вясны ссячы і прывесці ў парадак дзялянку, якую адвялі калгасу. Ермаловіч. [Ціток:] — Лесу на гэтыя акопы трэба — божа мой колькі. Ссякуць усю пушчу, ды і яшчэ мала будзе. Лобан.
2. Зрабіць дробным, пасячы якой‑н. прыладай. Ссячы бульбу.
3. Секучы (шабляй і пад.), б’ючы (палкай і пад.), знішчыць. Ссячы ўсю крапіву ля плота. // перан. Забіць чаргой з кулямёта і пад. Афіцэра Бондар скасіў аўтаматнай чаргой, ссек аднаго салдата, які кінуўся ўцякаць па агародзе. Навуменка.
4. Рассячы чым‑н. вострым у многіх месцах. // Збіць, пабіць, сцябаючы чым‑н. Ссячы пугай спіну. / Пра град, дождж і пад. Град ссек усе буракі. // перан. Спярэсціць (пра хваробу, маршчыны і пад.). Воспа ссекла твар.
5. Пакусаць у многіх месцах; скусаць. Маскіты ссеклі рукі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)