отхлебну́ть сов. сербану́ць, хлёбнуць, хлебяну́ць, глыну́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ссёрбнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., што.

Разм. Адпіць, сербануць трохі зверху з поўнай пасудзіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сёрбнуць разм. гл. сербануць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

хлебтану́ць

‘сербануць чаго-небудзь і без прамога дапаўнення’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. хлебтану́ хлебтанё́м
2-я ас. хлебтане́ш хлебтаняце́
3-я ас. хлебтане́ хлебтану́ць
Прошлы час
м. хлебтану́ў хлебтану́лі
ж. хлебтану́ла
н. хлебтану́ла
Загадны лад
2-я ас. хлебтані́ хлебтані́це
Дзеепрыслоўе
прош. час хлебтану́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

захлебну́ть сов.

1. разг. сербану́ць; (глотнуть) глыну́ць;

2. (запить) прост. запі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

sip​1 [sɪp] n. глыто́к; невялі́кая ко́лькасць;

take a sip каўтну́ць, сербану́ць, хлебану́ць, глытну́ць;

take a sip of wine вы́піць глыто́к віна́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Сі́лькаць ‘шморгаць’, сілька́ць ‘біць’, ‘хутка есці’ (Ян.), экспр. ‘есці’ (Мат. Гом.), сількану́ць ‘сербануць’ (жлоб., Жыв. сл.). Сюды ж варыянт з азванчэннем сільгану́ць ‘сцебануць’ (рагач., Сл. ПЗБ), сільга́ць ‘сцябаць’ (стаўб., Сл. нар. фраз.). Відаць, ад гукапераймання *сіль!, што перадае ўдар гібкім дубцом ці сёрбанне са свістам. Сувязь з сіляць (гл.), хутчэй за ўсё, другасная.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

хлебну́ть сов., однокр., разг.

1. сербану́ць; хлёбнуць;

2. перен. хапі́ць, паспыта́ць, набра́цца, зазна́ць;

хлебну́ть го́ря хапі́ць (зазна́ць, паспыта́ць) го́ра.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пралі́ць, ‑лью, ‑льеш, ‑лье; ‑льём, ‑льяце і ‑лію, ‑ліеш, ‑ліе; ‑ліём, ‑ліяце; зак., што.

Разліць. — Каб у бацюшкі ў засеках поўна было, — прыгаворваў Габрусь, калі бацюшка нагінаўся сербануць з чаркі, каб не праліць «жывой вадзіцы»... Чарот. — Не забудзь жа, хлопча, тры карабкі з паловай, — затыкаючы анучкай каністру, заклапочана гаварыла бабка Ганна. — Ды глядзі ж не пралі па дарозе. Аляхновіч. // перан. Выпраменьваць, пашыраць навокал (святло, гукі і пад.).

•••

Праліць кроў чыю — параніць, забіць каго‑н.

Праліць пот — папрацаваць.

Праліць (сваю) кроў за каго-што — ахвяраваць жыццё або быць параненым, змагаючыся за каго‑, што‑н.

Праліць святло на што — растлумачыць што‑н., зрабіць ясным, зразумелым.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)