мула́, ‑ы, м.

Мусульманскі свяшчэннік.

[Араб. maula — пан, уладар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

протаіерэ́й, ‑я, м.

Свяшчэннік (іерэй) вышэйшага чыну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́стар, ‑а, м.

Пратэстанцкі свяшчэннік. Духоўны пастар.

[Ад ням. Pastor.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пратапо́п, ‑а, м.

Уст. Свяшчэннік (іерэй) вышэйшага чыну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спавяда́льнік, ‑а, м.

Свяшчэннік, які прымае споведзь, спавядае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэкан,

кіраўнік факультэта ў ВНУ; старэйшы свяшчэннік.

т. 6, с. 330

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кано́нік, ‑а, м.

Саборны свяшчэннік у каталіцкай і англіканскай цэрквах.

[Лац. canonicus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свяще́нник свяшчэ́ннік, -ка м., поп, род. папа́ м., свята́р, -ра́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

духо́ўнік, ‑а, м.

Свяшчэннік, які пастаянна прымае ў каго‑н. споведзь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

протаіерэ́й

(ад прота- + гр. hiereus = свяшчэннік)

свяшчэннік вышэйшага чыну.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)