ры́царь ры́цар, -ра м.;

◊

ры́царь без стра́ха и упрёка книжн. ры́цар без стра́ху і дако́ру.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

knight [naɪt] n.

1. ры́цар

2. конь (у шахматах)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

rycerz

м. рыцар;

błędny rycerz — вандроўны рыцар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

knight-errant

вандро́ўны ры́цар

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Латнік (конны рыцар) 9/250

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

іда́льга, гіда́льга

(ісп. hidalgo)

дробнамаянтковы рыцар у сярэдневяковай Іспаніі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

паладзі́н, ‑а, м.

1. Уст. Доблесны рыцар, адданы свайму гаспадару або даме. // перан., іран. Пра чалавека, адданага якой‑н. ідэі або асобе.

2. У сярэдневяковай літаратуры — паплечнік Карла Вялікага або караля Артура.

[Фр. paladin, ад лац. palatinus — прыдворпы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шэвалье́

(фр. chevalier = рыцар, кавалер)

дваранскі тытул у феадальнай Францыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

knight

[naɪt]

n.

1) ры́цар -а m.

2) ша́хматны конь

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Паладзі́н ’доблесны рыцар, адданы свайму гаспадару або даме’ (ТСБМ). З рус. палади́н ’тс’ (параўн. Крукоўскі, Уплыў, 79), дзе праз ням. Paladin ад італ. paladino з лац. palatīnus ’дварцовы саноўнік’ (Фасмер, 3, 190).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)