rózga

ж. розга; галінка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дубе́ц, ‑бца, м.

Тонкі гібкі прут; розга. Біць дубцом. □ Дзімка перадаў Крывачубу вуду, рыбу, нанізаную на лазовы дубец, і бягом кінуўся да Сяргея. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Раско́ль ’стары, зношаны венік’ (ст.-дар., Бел. дыял.). Няясна; магчыма, да ро́ска ’дубец, розга’, гл. розга 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Гамо́ліна ’розга’ (Шатал.). Няяснае слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Разгачы́ ’галлё’ (іўеў., Сл. ПЗБ), разга́чыкі ’адросткі (пра пер’е)’ (там жа), разга́ціна ’разгалістае дрэва’ (лях., там жа). Ад ро́зга (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Разка́ч ’зношаны венік’ (Янк. 1). Ад розга, роска ’дубец’ па мадэлі дзярка́ч, паколькі такі венік мае вострыя тоўстыя галінкі, параўн. разгачы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Разга́ты ’разгалісты’ (ТСБМ), ’вілаваты’ (лях., баран., Сл. ПЗБ; Некр.), разыга́ты ’галінасты’ (чэрв., Сл. ПЗБ). Ад ро́ска, ро́зга (гл.), як расаха́ты. Гл. таксама разгачы́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

феру́ла

(лац. ferula = лаза, розга)

1) лінейка, якой даўней білі па далоні вучняў за якую-н. правіннасць;

2) перан. пільны нагляд, суровы рэжым.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

cane​1 [keɪn] n.

1. сцябло́ (чароту, трыснягу, бамбуку)

2. чаро́т; трыснёг; бамбу́к (як матэрыял для вырабу мэблі);

sugar cane цукро́вы трыснёг

3. трысці́на, па́лка

4. ро́зга; дубе́ц

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

rod [rɒd] n.

1. прут, пруто́к, лазі́на;

a fishing rod ву́дачка

2. fml ро́зга, хлыст

3. стры́жань (металічны)

♦

make a rod for one’s own back ≅ капа́ць я́му само́му сабе́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)