прывадны́ тех. приводно́й;
п. пас — приводно́й реме́нь
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
рэ́мень-ры́ба (род. рэ́меня-ры́бы) ж., зоол. реме́нь-ры́ба
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Рэме́ннік 1 ’кажан’ (Нар. сл.). Да раменнік (гл.). Рус. реме́нница ’тс’ ад реме́нь (Фасмер, 3, 468), параўн. яшчэ кажан.
Рэме́ннік 2 ’нейкая вадзяная расліна; раменныя лапці’ (ТС). Гл. раменнік.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
абшму́ляць сов., разг.
1. обтере́ть;
а. рэ́мень — обтере́ть реме́нь;
2. (ногу и т.п.) стере́ть, натере́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
папру́га ж.
1. реме́нь м., ремённый по́яс;
2. (часть упряжи) подпру́га, трок м., подседе́льник м.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ласі́на ж., в разн. знач. лоси́на;
папру́жка з ласі́ны — реме́нь из лоси́ны;
сма́жаная л. — жа́реная лоси́на
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Раму́лле зборн. ’старыя рэчы’ (беласт., Сл. ПЗБ). Блізкае да шматлікіх утварэнняў у рускай мове з варыянтным коранем ром‑/рем‑, параўн. рему́га ’акравак, рызман’, ро́мух ’тс’ і пад. Фасмер (3, 469) рус. зборн. ремьё ’шмаццё’ са спасылкай на Бадуэна дэ Куртэнэ адносіць да ре́мень, гл. рамень, рэмень.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сво́ра ж.
1. охотн., перен. згра́я, род. згра́і ж.;
2. (ремень) налыга́ч, -ча́ м., павадо́к, -дка́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Loro mandendo discit canis corium universum mandere
Грызучы рамень, сабака вучыцца грызці ўсю шкуру.
Грызя ремень, собака учится грызть всю шкуру.
Гл.: Parva...
Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)
Ра́мец ’неахайны, брудны чалавек’ (свісл., Сл. рэг. лекс.). Відаць, звязана з раму́лле (гл.), укр. рамʼя́ ’лахманы, рыззё’, рус. ремьё ’тс’, якія Бадуэн дэ Куртэнэ (Даль₃, 1677) збліжаў з реме́нь, гл. раме́нь/рэ́мень (Фасмер, 3, 469). Куркіна (Этимология–1997–1999, 85) рэканструюе значэнне ’вузкая палоска’, што да зыходнага ’рваць, драць’. Тады асноўнае значэнне — ’абарванец’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)