gehörnt

a

1) рага́ты

2) непаража́льны, непрысту́пны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

horned

[hɔrnd]

adj.

з рага́мі, рага́ты

horned cattle — рага́тая жывёла

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

алья́с, ‑у, м.

Шматгадовая травяністая трапічная расліна сямейства лілейных з тоўстымі прадаўгаватымі калючымі лістамі; алоэ. На вокнах, як і раней, стаяў рагаты калючы альяс. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

протацэра́тапс

(ад прота- + цэратапс)

невялікі рагаты дыназаўр (цэратапс), які меў толькі зачаткавы насавы рог.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

саха́ты м заал Elch m -(e)s, -e; прым mit verzwéigtem Gewéih (рагаты)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

horny

[ˈhɔrni]

adj.

1) рагавы́

2) мазо́лісты, мазо́льны, з мазаля́мі (ру́кі)

3) рага́ты, з рага́мі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

расаха́ты, ‑ая, ‑ае.

1. З раздвоеным ствалом; вілаваты. Месца для адпачынку выбіраем на пагорку, пад старым расахатым дубам. Сачанка. Над Прыпяццю, за хатамі, Ля самага сяла, Сасонка расахатая Маленькая расла. Прыходзька.

2. Рагаты, з галіністымі рагамі. Расахаты лось.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рагаві́ла (рагави́ло) ’рагаты’ (чэрв., Мат.). Назоўнік з суф. ‑ла (‑ло), што называе імёны асоб “с некоторым презрительным оттенком” (Карскі 2-3, 25).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рака́ты: рака́тэ дэрэво ’вілаваты (пра дрэва)’ (малар., ЛА, 5). Дээтымылагізацыя ў выніку пераасэнсавання рага́ты (рага́тэ), гл. рог; магчыма, таксама да рак 1 (’вузлаватае дрэва’?).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

rogaty

rogat|y

рагаты;

bydło ~e — рагатая жывёла;

dusza ~a — непакорная душа

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)