піка...,

дзесятковая прыстаўка.

т. 12, с. 352

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Піка-дэ-Анета

т. 12, с. 352

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Піка дэла Мірандала Джавані

т. 12, с. 352

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пі́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пі́к пі́кі
Р. пі́ка пі́каў
Д. пі́ку пі́кам
В. пі́к пі́кі
Т. пі́кам пі́камі
М. пі́ку пі́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пі́кі, -аў, адз. пі́ка, -і, ж.

Картачная масць з малюнкам у выглядзе чорнага наканечніка пікі.

|| прым. піко́вы, -ая, -ае.

Піковая дама.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пі́кі, ед. пі́ка ж., карт. пи́ки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пі́кі, ‑аў; адз. піка, ‑і, ж.

Картачная масць з малюнкам у выглядзе чорнага наканечніка пікі; віны.

[Фр. pique.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пик​I сущ., геогр. пік, род. пі́ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

lanca

ж. піка, кап’ё

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дзі́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, дзід, ж.

1. Старадаўняя колючая зброя ў выглядзе доўгага дрэўка з вострым металічным наканечнікам; піка.

2. перан. Пра што-н. высокае, вастраверхае.

Далёка за полем узвышалася ў неба чорная дзіда касцёла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)